Teresa Gierzyńska, 2018 (1-8/8)
Wywiad metodą oral history z Teresą Gierzyńską przeprowadziła Antonina Ulatowska w ramach projektu Historie Mówione Nowoczesności w grudniu 2018 roku w mieszkaniu artystki w Warszawie. Zapis audio.
Wywiad przeprowadzono: 23.12.2018 i 28.12.2018.
VIII części: (23.12.2018) I. 1 h 00 min 20 s, II. 30 min 56 s, III. 47 min 40 s, IV. 1 h 10 min 38 s, V. 1 h 03 min 52 s, (28.12.2018) VI. 57 min 54 s, VII. 49 min 16 s, VIII. 43 min 07 s.
Łączny czas nagrania: 7 h 03 min 43 s.
Teresa Gierzyńska – fotografka, rzeźbiarka, graficzka. Urodziła się w 1947 roku w Rypinie, mieście w województwie kujawsko-pomorskim, w którym jej ojciec założył po wojnie kancelarię adwokacką. W latach 1964-65 odbyła podróż edukacyjną do Kanady, gdzie dziadkowie Roman i Mary Schneider prowadzili ma emigracji szkołę malarstwa i ceramiki. W 1965 roku rozpoczęła studia na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowni prof. Tadeusza Łodziany oraz w pracowni Projektowania Brył i Płaszczyzn prof. Oskara Hansena. Fotografia jako wizualny zapis życia jest obecna w jej życiu od dzieciństwa. W latach 60. zaczęła wykorzystywać ją jako swoje medium artystyczne, pioniersko eksperymentując z technikami powielania i przetwarzania, takimi jak prasa litograficzna, ksero, pyłorys. Eksperymentuje i z samą ideą fotografii, poprzez barwienie odbitek, interwencje flamastrami czy instalowanie jej w przestrzeni. W jej pracach rolę równie ważną co obraz, odgrywa tekst – tytuły, cytaty lub słowa odbijane na fotografiach. Twórczość opiera o cykle, z których wiele kontynuuje do dziś, np. „Podróże” (od 1964), „O niej” (od 1979), „Czarne, białe i zielone” (od 1984), „Obrazy” (od 2003), „Personal" (od 2011). Tematów dostarcza jej własna codzienność i bliskie otoczenie. Fotografuje samą siebie i bliskie jej kobiety – na przykład siostry Dorotę i Wandę, a potem córkę Polę. Wykorzystuje archiwum rodzinne, znalezione zdjęcia, pocztówki, fotografie prasowe. Oscyluje wokół tematów skupionych na kobiecej intymności i samotności, cielesności i erotyce, dojrzewaniu i macierzyństwie. Podważa męskie spojrzenie oraz role nadawane kobietom w patriarchalnym społeczeństwie. Od 1978 roku odbyła liczne podróże artystyczne, również z mężem Edwardem Dwurnikiem, którego twórczość aktywnie dokumentowała do 2003 roku. Na licznych wystawach indywidualnych i zbiorowych prezentowała swoje rysunki, grafikę oraz fotografie. Jej prace znajdują się w zbiorach Muzeum Sztuki w Łodzi, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Museo Internationalde Electrografia w Cuenca, Centre Pompidou w Paryżu oraz w kolekcjach prywatnych w kraju i zagranicą. Artystka mieszka i pracuje w Warszawie.
Autorka biogramu: Antonina Ulatowska.
