Śpiąca babka, 1984. (1-1/1)
Śpiąca babka znajduje się w stanie zawieszenia pomiędzy dwiema rzeczywistościami, sen jest oczywistą, ale jednocześnie bardzo subtelną zapowiedzią nieuchronnej i coraz bliższej śmierci. Pomimo, iż praca, jak i cały cykl, obraca się wokół śmierci i choroby, to „Śpiąca babka“ emanuje harmonią i wyciszoną równowagą, może nawet oddziaływać na odbiorcę kojąco.
Z jednej więc strony praca porusza tematy, które budzą wewnętrzny niepokój, które w naszej kulturze pozostają w sferze tabu, ale środki artystyczne użyte tu przez Liberę - przytłumione światło, równowaga kompozycji pozwalają nam niejako zrewidować myślenie w obszarze tych tematów, oswoić to, co dotychczas było po prostu pomijane. Taki rozdźwięk pomiędzy treścią a formą to częsty zabieg artystyczny w dojrzałych pracach Zbigniewa Libery, ale jak widać artysta strategię tę wykorzystywał już w swoich wczesnych dziełach.
