Sztandary (1-50/262)
Sztandary to jeden z rodzajów asamblaży Hasiora. Inspirowane były proporcami wojskowymi i chorągwiami kościelnymi oraz towarzyszącą im otoczką obrzędową. Po raz pierwszy w dużej skali zostały zaprezentowane podczas obchodów Święta Kwitnącej Jabłoni w Łącku na Podhalu w 1973 roku w formie akcji efemerycznej (sam artysta odcinał się od ruchu happenerskiego i terminu happening) – procesji po umajonych łąkach niesione przez członków Brygady Ochotniczej Straży Pożarnej. „Najpierw było takie optyczne oczarowanie samą urodą sztandaru. Ale nie tylko: był również i cel – zdezynfekowanie wiary, jaką nosimy w sobie, w sztandary, które nie zawsze spełniają obietnice złotem na nich wyszyte” – czytamy w „Myślach o Sztuce” – kompilacji cytatów z Hasiora. „Sztandary robię od 1968 roku z bardzo jasną świadomością powodów i celów. Pozwalają mi one zademonstrować ważną intencję: ja nie wymyślam nowych zjawisk w sztuce plastycznej, tylko czerpię z tradycji. Nie chodzi mi o kopiowanie sztandarów istniejących w rzeczywistości, o prostą kontynuację trwającego od tysięcy lat obyczaju noszenia sztandaru na czele pochodu. Ja tylko napomykam o tym obyczaju, a przy okazji robię moje prywatne, subiektywne sztandary, które nie oznaczają tego, co wszystkie inne sztandary instytucjonalne” (na łamach „Przekroju” 1991, 19.09). Sztandary brały udział w pochodach w Łącku w 1973 i 1975 roku oraz w akcjach „Żarliwe sztandary” w 1979 w Drawsku Pomorskim oraz w 1982 i 1989 w Nowym Sączu.
