Filmoteka Muzeum

Zbigniew Olkiewicz w Migracji dokonuje reinterpretacji otaczającej go rzeczywistości za pomocą taśmy filmowej, tworzy wizualny eksperyment rozłożony w czasie i przestrzeni. Ujęcia kamery rejestrują akcję we wnętrzu jego mieszkania (spotkania w kręgu przyjaciół, rozmowy, niewinne działania performatywne, osobę grającą na gitarze lub szyjącą na maszynie) oraz wybrane sytuacje z życia codziennego mające miejsce w otaczającym go środowisku (milicyjne kontrole drogowe, sąsiedzkie rozmowy podczas przypadkowych spotkań, grę świateł w mieszkaniach sąsiadujących bloków).

Narracja w filmie zbudowana jest na zasadzie etnograficznego kolażu scen intymnych w prywatnej przestrzeni artysty oraz publicznej, nieustannie monitorowanej przez narzędzia kontroli społecznej. Ukazuje panoptyczny charakter miasta, którego przestrzeń to terytorium nieustającego nadzoru i kary. Dynamiczny montaż poszczególnych kadrów powoduje zatarcie granicy między tym co ukryte, a tym co eksponowane. Voyeurystyczne praktyki Olkiewicza dotykają zarówno otaczającego go środowiska jak i niczym nieskrępowanych przyjaciół artysty.

Sposób obrazowania przestrzeni miejskiej w pracy artysty miesza realizm z fantazją. Przybliżenia na niewyostrzone punkty światła widniejące na blokowiskach sprawiają wrażenie zawieszonych w otchłani ciał astralnych, widok z okna zapisanego hasłem Tu już nie ma nic odrealnia elewacje budynków naokoło, tworzących dystopijną scenografię, w tle leci utwór Brygady Kryzys o sugestywnym tytule Przestań śnić.

(FS)