Performans w Muzeum
Paulina Ołowska, „Alfabet”, 2014, fot. Bartosz Stawiarski
Cykl ujmuje performans teoretycznie i praktycznie. Z jednej strony to seria spotkań i warsztatów, które odnoszą się do emancypacyjnego potencjału tego medium i jego zdolności uchwycenia dynamiki współczesności. Z drugiej strony, wydarzenia artystyczne podkreślają jego intedyscyplinarny charakter z pogranicza sztuk plastycznych i performatywnych.
Program performansu Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie jest przestrzenią interdyscyplinarnej wymiany i prezentacji najciekawszych zjawisk z pogranicza sztuk wizualnych i performatywnych. Składa się nań program badawczy „Punkty styku. Performans i współczesność” - comiesięczny cykl spotkań i warsztatów przyglądający się najnowszym dyskursom wokół sztuk performatywnych, jak i – będący z nim w dialogu – program wydarzeń artystycznych.
W perspektywie zmian, które zaszły w kulturze współczesnej i kluczowego doświadczenia transformacji ustrojowej, program „Performans w Muzeum” pomyślany jest przede wszystkim jako dążenie do uchwycenia emancypacyjnego potencjału performansu. Tworzenie i uczestniczenie w performansie to umiejętność konfrontacji z nieznanym, rezygnacja z gotowych scenariuszy, wyjście poza logicznie utkaną, łatwą do przewidzenia linearność. To odwaga bycia „tu i teraz” z wpisanymi w nie niepewnością i niebezpieczeństwem. Stanowi też szansę i możliwość alternatywy. Umiejętność mówienia o performansie jest z kolei zdolnością uchwycenia dynamiki aktualności, która, podobnie jak współczesność, nigdy nie jest stała, zawsze jest w ruchu. I tak, jak program wykładów za cel stawia sobie poszukiwanie punktów styczności pomiędzy performansem a współczesnością i języka do ich opisu, tak cykl wydarzeń organizowanych w Muzeum chce je testować i dodatkowo komplikować.
W ramach części artystycznej programu prezentowane są performansy, spektakle i zamówienia choreograficzne, które kontynuują realizowany w 2013 r., we współpracy z Moniką Szczukowską, cykl zogniskowany wokół kolekcji Muzeum. To także ciąg dalszy poprzedzającej go serii wydarzeń choreograficznych zorganizowanych pod wspólną nazwą „Scena dla Tańca”.
Sięgając po różne konteksty, praktyki działania i estetyki, program ten wpisuje się w szeroką płaszczyznę sztuki współczesnej: skłania do przemyślenia zagadnień kluczowych nie tylko dla performatyki, ale i dla fundamentów polityki tożsamościowej - kwestii podmiotowości i cielesności, kwestii autorstwa, partycypacji i politycznej sprawczości.
