Odrzucone dziedzictwo. O sztuce polskiej lat 80.
Karol Sienkiewicz

Wystąpienie na temat: „Bez przysłowiowej pompy”.

CSW i inne przypadki mecenatu artystycznego państwa. W sierpniu 1979 roku monopolistyczny Związek Polskich Artystów Plastyków jako pierwsza oficjalnie działająca organizacja poparł strajki na Wybrzeżu. Zawieszony po wprowadzeniu stanu wojennego, Związek został rozwiązany w czerwcu 1983 roku. Już wcześniej jednak, przystąpiono do organizacji na nowo systemu tzw. neozwiązków. Była to próba ponownego włączenia środowiska artystów w system partyjny. Udało się to w bardzo niewielkim stopniu. Za swój sukces partyjni aktywiści sztuki uznali przeznaczenie odbudowywanego Zamku Ujazdowskiego pod Centrum Sztuki Współczesnej, które udało się jednak uruchomić jedynie w zalążku i „bez przysłowiowej pompy”. Historia początków CSW pokazuje jednak, w jakim kierunku zmierzały i jak ewoluowały, zazwyczaj nieudolne, wysiłki władz. Po 1989 roku najważniejsze dla sztuki współczesne instytucje warszawskie lat 90., Zachęta i Centrum Sztuki Współczesnej, budowały swoją tożsamość w oparciu o sztukę niezależną lat 80.