Filmoteka Muzeum

Wisielec – jako jedna z „ikon końca” tak lubianych przez artystę – wpisuje się w szereg prac Dawickiego na temat śmierci. Możemy do nich zaliczyć m.in. Armagedon (2004), Vanitas (2005) czy Ból ojca (2010).

Za pomocą środków wizualnych Dawicki prowadzi w tych pracach poetycką, silnie egzystencjalną narrację, z jednej strony odsyłającą do całościowych, uniwersalnych aspektów kondycji ludzkiej, z drugiej strony będącą gorzką konstatacją, że projekt potwierdzania kondycji upadku, śmierci sztuki nigdy nie zostanie zakończony, że może go domknąć tylko śmierć artysty.

W Wisielcu Dawicki snując wizję swojej samobójczej śmierci jednocześnie kreuje generalną metaforę dotyczącą ludzkiego życia i śmierci: „Każdy z nas rodzi się z pętlą na szyi jak ten baloniarz, jako dzieci jej nie czujemy, balony utrzymują nas w górze, możemy wręcz latać. Z biegiem czasu, starzenia się balonów ubywa, a pętla się zacieśnia”.

Wisielec, zwany również Baloniarzem powstał w ramach pracy nad filmem fabularnym Performer poświęconym twórczości Oskara Dawickiego. W ścieżce dźwiękowej Dawicki odnosi się ironicznie do różnicy pomiędzy filmem realizowanym w profesjonalnych warunkach kinematograficznych a amatorskich, charakterystycznych dla świata sztuki współczesnej.