Kolekcja

Lista, którą wpisać można w tradycję krytycznych prac „biurowo-instytucjonalnych” (na czele z MOMA Poll Hansa Haacke w Museum of Modern Art w Nowym Jorku z 1970 roku), odpowiada na rosnące w ostatnich latach w środowisku artystycznym zapotrzebowanie na kolektywne wyrażenie poparcia bądź też sprzeciwu wobec jakiejś (najczęściej politycznej) decyzji, osoby czy instytucji. Z powodu nadprodukcji tego typu list, sama treść petycji przestaje mieć znaczenie, podczas gdy pula rozpoznawalnych nazwisk, mimo że dość przewidywalna, staje się coraz cenniejsza. Dawicki tworzy więc listę idealną – bez niepotrzebnych żądań czy postulatów – a przez to aktualną zawsze i wszędzie, zwracając uwagę na to, że losy sztuki polskiej doby post-transformacyjnej to historia nieustannych napięć pomiędzy: „nami” i „nimi”.