Filmoteka Muzeum

Dokumentacja krakowskiego performance'u, podczas którego artysta rozdał zgromadzonym widzom aparaty fotograficzne i poprosił ich o rejestrowanie jego działań. Po chwili sam także wydobył aparat i rozpoczął fotografowanie zgromadzonych. Zatarł tym samym granicę między artystą a publicznością, zrównał władzę spojrzenia i dokonał istotnego przesunięcia, które wprowadziło jego działanie w obszar meta-refleksji nad sztuką performance.

Wystąpienie to świadczy o rosnącym zainteresowaniu Dawickiego figurą artysty i aktem występowania przed publicznością. Obraną przez niego strategią zdaje się być wycofanie i rezygnacja ze swojej szczególnej pozycji. Dlatego też performance traktować można jako zapowiedź szeregu późniejszych realizacji - Portrety uliczne (2003), O (2002), Show ontologiczny (2001) oraz Praca Magisterska (2005) - w których jego rola jako artysty ograniczy się do ironicznego oddelegowywania egzystencjalnych badań nad kryteriami wyróżniania siebie samego jako bytu oraz refleksji nad własnym istnieniem. Dawicki abdykuje pragnąc uciec przed fundamentalnymi pytaniami o byt, zdając sobie jednak sprawę, że ucieczka ta nigdy się nie powiedzie. Patrząc w ten sposób na dokonane przez Dawickiego przesunięcie, krakowski performance łączyć można także z jego działaniami akcentującymi nieobecność artysty i pozostałą po nim pustkę (I’m Sorry, Bruce Lee, Wyjście).

Opis na podstawie: G. Agamben, Profanacje, Warszawa 2006; G. Agamben, Wspólnota która nadchodzi, Warszawa 2008; Ł. Ronduda, Warpechowski, Konieczny, Uklański, Bodzianowski, Warpechowski, Dawicki, Warszawa 2010; H. Segal, Marzenie senne, wyobraźnia i sztuka, Kraków 2000.
 

(ŁM)