Złote lata 80.

Autorka kontemplacyjnego, feministycznego arcydzieła Jeanne Dielman, Bulwar Handlowy, 1080, Bruksela (1975) radykalnie zmienia scenerię. Zamiast do schludnego mieszkania, wrzuca nas w sam środek galerii handlowej. Są przecież lata 80.: dekada konsumpcji, pastelowych towarów i plastikowych gadżetów. Przewodniczką po umownym świecie zaawansowanego kapitalizmu jest właścicielka sklepu z odzieżą Jeanne Schwartz, w którą wciela się gwiazda Jeanne Dielman Delphine Seyrig – w swojej ostatniej ważnej roli kinowej.

Romantyczne i melodramatyczne perypetie pracowników centrum handlowego układają się w musicalową, urokliwą mozaikę: w równiej mierze będącą pastiszem telenoweli, co krytycznym hołdem dla złotej ery Hollywoodu i nasyconych mocnymi barwami widowisk Jacquesa Demy’ego. 

Akerman z jednej strony afirmuje emocjonalną siłę gatunku, a z drugiej – wywraca go na drugą stronę, wpuszczając w szczeliny między tanecznymi numerami echa II wojny światowej i pamięci o Holocauście.

Pozorna prostota Złotych lat 80. to efekt pracy aż pięciorga scenarzystów: Pascala Bonitzera (Piękna złośnica), Jeana Gruault (Jules i Jim) i Akerman oraz dwojga Amerykanów, Henry’ego Beana (Fanatyk) i Leory Barish (Rozpaczliwie poszukując Susan). W ten sposób powstał jedyny w swoim rodzaju estetyczny koktajl: zmysłowy, zaskakujący dialog między zachodnią Europą a formalnymi kodami wykuwanymi w wielkich studiach Los Angeles.

Sebastian Smoliński