Łuczniczki. Agnieszka Kryst

Łuczniczki to performans ruchowy, inspirowany dwiema bydgoskimi rzeźbami, które stanowią dziś podwójny symbol miasta: klasycznym pomnikiem Łuczniczki Ferdinanda Lepcke z 1908 roku znajdującym się przed Teatrem Polskim w Bydgoszczy oraz rzeźbą Marcina Jagodzińskiego-Jagenmeera odsłoniętą w 2013 roku przed Operą Nova. Do obydwu rzeźb artystom pozowały modelki, których tożsamość nie jest dziś właściwie znana. To właśnie skomplikowana relacja artysty i jego muzy, polityczność kanonów estetycznych oraz rzeźbiarski potencjał ciała stały się dla choreografki Agnieszki Kryst impulsem do potraktowania ruchu jako narzędzia emancypacji.

W Łuczniczkach finalny kształt rzeźb poddany zostaje dekonstrukcji, a produkcja napięcia w ciele staje się metodą wytwarzania i burzenia formy ruchowej. Kryst i Sikora oddają Łuczniczkom swoje ciała, twarze i głosy. Wdzierają się pod powierzchnię symbolu, uruchamiają go i nadają mu siłę sprawczą. Eksplorując tematykę kobiecego doświadczenia w sztuce i fizyczność emocji, projektują tożsamość rozczłonkowaną, poddaną ciągłej transformacji i ucieleśnioną.

ŁUCZNICZKI. Muza jako katalizator twórczości.

ŁUCZNICZKI. Statyczny obraz rzeźbiarski jako obiekt kontemplacji. 

ŁUCZNICZKI. Napięcie jako środek aktywizacji ciała.

ŁUCZNICZKI. Drżenie ciała jako strategia emancypacyjna.