DKF Dobra wspólne

Zapraszamy na DKF Dobra wspólne w KINOMUZEUM

Program kuratorowany przez artystki Ewelinę Węgiel i Weronikę Zalewską, poświęcony dobrom wspólnym i temu, jak społeczności zacieśniają więzi poprzez relacje z ziemią, i jak splątane są ich polityczne czy środowiskowe losy. Obserwując wiedze usytuowane[1] z Libanu, Gruzji, Polski czy Włoch, cykl filmowy przywoła lokalne praktyki regeneracji i oporu, osadzone zarówno w realiach globalnego kapitalizmu czy społecznej polaryzacji, jak i prób nawiązywania dialogu, poszukiwania możliwych przyjemności oraz nieustannego reinterpretowania tradycji. Opór i regeneracja wzajemnie się karmią; bywają i jednym bytem o wielu twarzach.

W terminie „dobra” (ang. goods) zawiera się ważna sprzeczność. Słowo odnosi się zarówno do rozumianych wspólnotowo, nie wartościowanych pieniężnie commons – w myśli anarchistycznej, socjalistycznej czy w etykach rdzennych dóbr zarówno materialnych (surowców), jak i niematerialnych (język, wiedza), które w swojej esencji nie powinny podlegać prywatyzacji. Jednocześnie „dobra” to termin rynkowej ekonomizacji, nazywający cokolwiek stało się przedmiotem. Podczas cyklu filmowego szczególnie ważna będzie dla kuratorek relacja tego, co jest przedmiotem lub podmiotem, a przede wszystkim kto (lub co) i jak się upodmiotawia. 

Podczas każdego ze spotkań DKF-u kuratorki przybliżą kontekst każdego z pokazywanych filmów, a także zaproszą do poprojekcyjnych dyskusji.

Jesienna edycja DKF Dobra wspólne odbywa się pod hasłem „Kruszenie systemów”

Przestarzałe infrastruktury – ekologiczne, gospodarcze i polityczne – kruszą się na naszych oczach. Poczucie upadku nie jest już abstrakcją, lecz doświadczeniem bezpośrednim, namacalnym, nie do podważenia. A jednak wśród ruin ludzie wciąż żyją, snują opowieści, stawiają opór i wyobrażają sobie inne światy. Filmy w tym programie przyglądają się tej właśnie kondycji – pokazują, że przetrwanie rodzi się nie tylko z konieczności, ale także z kreatywności, zbiorowej pamięci i politycznej wyobraźni. Razem podkreślają, że odrodzenie wyrasta z oporu, a nowe światy zakorzeniają się w gruzach starych. 

Opowiadanie historii ma dziś szczególne znaczenie, bo pozwala nazwać to, co systemy władzy próbują ukryć, zapomnieć, odsłania niewidzialne więzi między ludźmi, ziemią i duchami przeszłości, a także tworzy przestrzeń, w której doświadczenie kryzysu może przemienić się we wspólnotową wyobraźnię i akt politycznego oporu.

W jesiennej edycji DKF Dobra wspólne zobaczymy trzy filmy – „Monizm” Riara Rizaldiego, „Planeta” Amalii Ulman oraz „Tajemniczy obiekt w południe” Apichatponga Weerasethakula. To projekty artystów i artystek wizualnych oraz filmowców i filmowczyń, którzy kierują kamerę na bliskie sobie miejsca, gdzie narastają kryzysy: konflikty zbrojne i przemoc paramilitarnych grup, eksploatacja surowców, represje polityczne, autorytaryzm i gospodarcza niestabilność. Łącząc codzienność z fikcją, opowiadają historie, które poszerzają pole widzenia i pozwalają inaczej myśleć o doświadczeniach rozkruszania systemów, przechowywania światów oraz zasiewania rewolucji. Kuratorki wierzą, że kruszenie narracji – szczególnie tych ugruntowanych w monokulturze – jest integralną częścią kruszenia systemów opresji.

[Weronika Zalewska, Ewelina Węgiel]