Śpiew Syren - Performans oceaniczny podsumowujący cykl warsztatów
Improwizacja i efekty dźwiękowe

Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie zaprasza do Muzeum nad Wisłą na improwizowany „Performans oceaniczny”, wieńczący cykl warsztatów wokalnych dla kobiet „Śpiew syren”.

Chciałbym dzieciom pokazać te dorady, gwiazdy
Fal modrych, ryby, ryby śpiewające…
Arthur Rimbaud, Statek pijany (przeł. Miriam)

W finisażową sobotę 17 czerwca o 18.00 wokół pawilonu zabrzmią pieśni w języku polskim, ukraińskim i białoruskim. „Performans oceaniczny” podsumowuje cykl warsztatów z improwizacji wokalnej dla kobiet, które od kwietnia w Muzeum prowadziła Edyta Jarząb. Grupa warsztatowa wspólnie z członkiniami amatorskich zespołów wokalnych, zajmujących się śpiewem tradycyjnym, zatopi pawilon w syrenim śpiewie.

Grupa performerek stanowić będzie swego rodzaju hybrydę - „wizję dźwiękową”. Uczestniczki śpiewać będą bez partytury - porozumiewać się dźwiękiem i tworzyć spontaniczne relacje oparte na współpracy. Zawiążą zgromadzenie przypominające ławicę ryb lub stado ptaków, poruszające się zgodnie jak jeden organizm.
Celem akcji jest słuchanie jako akt wyzwalający i emancypacyjny – słuchanie wspólnotowe. Zamiast spektaklu – ciąg dziejących się równolegle wydarzeń, słuchanie w działaniu, zamiast aktu receptywnego. W warunkach muzealnego eksperymentu przyjrzymy się temu jak w procesie samoorganizacji powstają złożone struktury, przeczące drugiej zasadzie termodynamiki, głoszącej że układy fizyczne dążą do entropii.

O warsztatach „Śpiew Syren”:

U Homera, w „Odysei” są pół-ptakami wyśpiewującymi heroiczne dzieje wojny trojańskiej. W wielu legendach powraca motyw dziewczyny z rybim ogonem, z pieśnią pozbawioną słów, niczym skarga na postępującą niemotę. Mała Syrenka u Andersena oddaje swój głos w zamian za ludzkie nogi, na których może podążać za ukochanym księciem. Wreszcie syrena Magritte’a to hybryda zupełnie pozbawiona głosu, kobieta z głową ryby, niema i bez życia, kuriozalny obiekt seksualny.

Ideą warsztatów było przejęcie mitu o syrenach, odzyskanie głosu i użycie muzeum jako przestrzeni wspólnego działania. Przez cały czas trwania wystawy grupa regularnie spotykała się, by wypróbować siłę głosu i śpiewanych razem pieśni, poznając: polskie pieśni ludowe i biały śpiew czy rozchodzące się falami litewskie sutartines - polifoniczne pieśni śpiewane w kanonie na kilka głosów. Dzięki warsztatom powstał chór syren - kobiet śpiewających i słuchanych.