KINO MSN #2
Akademia Ruchu, „Czuwanie II” i Nikolaus Geyrhalter, „Homo Sapiens”
Kadr z filmu Nikolausa Geyrhaltera, „Homo Sapiens”, Austria, 2016.
[Zdewastowane wnętrze kościoła. Na posadzce piętrzą się deski po połamanych ławach.]
Kadr z filmu Akademii Ruchu, „Czuwanie II”, 1977.
[Plaża wypełniona opalającymi się ludźmi.]
Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie i Festiwal Millennium Docs Against Gravity zapraszają na kolejny filmowy czwartek online w ramach cyklu KINO MSN.
W cyklu filmów towarzyszących wystawie „Wiek półcienia. Sztuka w czasach planetarnej zmiany” prezentujemy prace korespondujące z tematami podejmowanymi przez artystów i artystki biorących udział w, czekającej na swoje otwarcie, ekspozycji. Częścią prezentowanego w sieci przeglądu są, między innymi, filmy znajdujące się w Filmotece Muzeum i wybrane tytuły z repertuaru Festiwalu Millennium Docs Against Gravity.
Dnia 9 kwietnia 2020 roku, o godz. 19:00, na naszym kanale YouTube zaprezentujemy dwa filmy:
Akademia Ruchu, „Czuwanie II”, 1977, 1,22 min.
W działaniu zrealizowanym podczas festiwalu FAMA w Świnoujściu członkowie Akademii Ruchu leżeli w bezruchu na pustym parkingu, sąsiadującym z plażą. Przybierali przy tym dramatyczne pozy, powtarzając zachowania plażowiczów, przedstawionych w swojej nieruchomości niczym ofiary jakiegoś kataklizmu czy represji.
Udokumentowanie działanie, zestawione z nagraniem ciał plażowiczów, prezentowane było wieczorem na ścianach domów w nadmorskim mieście.
Akademia Ruchu zapisała się w polskiej historii sztuki jako pierwszy teatr uliczny. Grupa znalazła nowy język komunikacji wizualnej, zakorzeniony w „tu i teatr”. Był to teatr, który wyszedł do ludzi, w przestrzeń nieocenzurowaną, działając przeciw władzy i tworząc nową jakość poprzez łączenie doświadczenia teatru i performansu.
Nikolaus Geyrhalter, „Homo Sapiens”, Austria, 2016, 94 min.
Film, kręcony przez cztery lata w Europie, USA, Japonii i Argentynie, jest krytycznym portretem naszej cywilizacji. Zbudowany jest wyłącznie z precyzyjnie skomponowanych, statycznych ujęć, pozbawionych jakiegokolwiek komentarza.
Przyglądamy się w nim życiu ludzi na Ziemi, ich stosunkowi do zwierząt i do drugiego człowieka. Brak tu obrazów przestrzeni prywatnych. Oglądamy wyłącznie miejsca publiczne: biura, hale sportowe, magazyny, szkoły, szpitale, sklepy. Poznajemy sposób organizacji życia na naszej planecie, a także wpływ rozwoju technologii na degradację naszej cywilizacji. Widzimy miejsca opuszczone, zapomniane, odzyskane przez naturę i zwierzęta.
Co pozostanie z naszej cywilizacji, gdy w końcu wyginiemy? Puste przestrzenie, opuszczone budynki, sklepy, kina, szpitale, biura, szkoły, biblioteki, parki rozrywki i więzienia. Ruiny miast, które coraz bardziej porastać będzie roślinność. Zarośnięte wysypiska śmieci i zbiorniki wody czy rozpadający się na drodze asfalt… Przestrzeń, w której mieszkamy, po naszej zagładzie ponownie przejmie natura, z której kiedyś brutalnie ją wyrwaliśmy.
Film jest głębokim spojrzeniem na wpływ, jaki ludzkość wywarła na środowisko naturalne, próbą przewidzenia przyszłości, jaka nas czeka i oceną roli człowieka w dobie kryzysu ekologicznego. Czy mamy szansę na zmianę? Co powinniśmy w tym kierunku robić? Czy nie jest już za późno? Ten medytacyjny, poetycki esej o skończoności naszego gatunku zachęca do medytacji nad kruchością człowieka, do refleksji nad upływającym czasem i chwilą.
