Kolekcja

W pracy „Czarno na białym” artystka przygląda się współczesnym działaniom wojennym, w szczególności zaś temu, jak dźwięk może zostać wykorzystany w działaniach wojennych. Punktem wyjścia do powstania pracy była historia tzw. syndromu hawańskiego – domniemanego ataku dźwiękowego na pracowników ambasady amerykańskiej w Hawanie w 2016 roku, w wyniku którego zaczęli oni odczuwać zmęczenie, bóle głowy, nudności, a nawet krwawienie z nosa. Administracja prezydenta Trumpa oskarżyła wówczas władze Kuby o użycie broni dźwiękowej i zaapelowała o powrót do zimnowojennego bojkotu Kuby i embarga na produkty z tego kraju. Zarzuty te nigdy nie zostały potwierdzone, niemniej jednak ambasadę zamknięto, a członków korpusu dyplomatycznego sprowadzono do kraju. 

Pięciokanałowa instalacja „Czarne na białym” jest próbą odtworzenia broni dźwiękowej, którą artystka przetestowała na samej sobie. Składa się z ukrytych w częściach wojskowej garderoby i porozrzucanych w przestrzeni galerii przenośnych głośników, z których każdy emituje niezależną ścieżkę dźwiękową. Są tu odtworzona na potrzeby dochodzenia domniemana kubańska broń dźwiękowa, nagranie odgłosów gry karaibskiej drużyny w krykieta i odgłosów pompy wodnej w Nottingham Contemporary oraz przełożone na dźwięk fale mózgowe artystki, zanotowane w czasie poddawania jej działaniom broni dźwiękowej.