Opis pochodzi ze strony Filmoteki Muzeum
Zamknięta w podwójnej klatce – dosłownej i czysto symbolicznej – odwołującej się do metaforyki ciała jako więzienia – Katarzyna Kozyra śpiewa arię operową Olimpii z Opowieści Hoffmanna Offenbacha przy akompaniamencie fortepianu w wykonaniu Maestro Grzegorza Pitułeja.
To chyba jedna z najbardziej metaforycznych akcji związanych z projektem W sztuce marzenia stają się rzeczywistością. Nic nie jest tu dosłowne. Odtworzenie roli śpiewaczki operowej dzieje się na innych niż klasyczne zasadach.
To ciało zdaje się śpiewać i grać główną rolę. Głos zamknięty w podwójnej klatce – cielesnej i metalowej – przedziera się z trudnością i zaciera swoją główną rolę. Gestykulacja i ruch sztucznego, wytworzonego z gąbki ciała przykuwa uwagę. Nonszalancja postaci połączona z perwersyjnym gestem przypadkowego trzymania się za podbrzusze czyni z divy figurę o charakterze spontanicznym i quasi-autoerotycznym.
Opis na podstawie: Katarzyna Kozyra, Casting, kat. wystawy, red. M. Sitkowska, H. Wróblewska, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa 2010.
(AH)