Kolekcja

Film „22x” jest jedną z pierwszych realizacji filmu asemblingowego/składkowego w Polsce, jak również przykładem nowych partycypacyjnych metod pedagogicznych rozwijanych przez polską neoawangardę lat 70. W ramach eksperymentu edukacyjnego Robakowski (wykładowca łódzkiej Szkoły Filmowej) rozdał 22 studentom po kilka metrów nienaświetlonej taśmy filmowej z poleceniem wykonania na niej różnych zabiegów materiałowych, mających stanowić ich krótkie wypowiedzi autorskie. Zaproszeni studenci wydrapywali swoje „filmy” głównie za pomocą noży, żyletek i dłut. Zabiegi te dotyczyły również pasa dźwięku optycznego znajdującego się na taśmie, co sprawiło, iż film podczas projekcji zyskał bardzo ciekawą „materiałową” ścieżkę dźwiękową. Powstałe realizacje oparte na otwartym, partycypacyjnym procesie twórczym, Robakowski zmontował w jeden ciąg. Filmy asemblingowe Robakowskiego dawały zaproszonym autorom możliwość realizacji własnego krótkiego filmu. Taka metoda tworzenia filmu, która ograniczała interpretację i wpływ osoby realizatora na przedstawiane zjawiska, miała gwarantować wspólny, kolektywny charakter filmu oraz obiektywizm. To dążenie do obiektywizacji łączyło się z praktykowanym w Warsztacie Formy Filmowej scjentyzmem, będącym przejawem krytyki dominujących w  Szkole Filmowej sposobów przedstawiania rzeczywistości. Robakowski zadowalał się rolą inicjatora i koordynatora, osoby jedynie nadzorującej wykonywanie poszczególnych części, które następnie montował (stąd nazwa „filmy asemblingowe”). Film "22x" można uznać za typowy dla Warsztatu bezkamerowy film „materiałowy”, taki, jak np. "Test I" i "Test II" Robakowskiego. W latach 70. artysta zrealizował w podobny sposób szereg filmów asemblingowych: "Zapis" z 1972 roku (portrety uczestników imprezy Czyszczenie Sztuki), "Drzwi–Okno–Fotel" z 1974 roku (portrety kandydatów na Wydział Aktorski Łódzkiej Szkoły Filmowej) czy też "Żywa Galeria" z roku 1975 (realizacje filmowe artystów polskich połowy lat 70). Wpisywały się one w szerszy nurt asemblingowej twórczości filmowej, reprezentowany głównie przez adeptów Formy Otwartej Oskara Hansena i filmy takie jak: "Gra na twarzy aktorki" KwieKulik czy "Kinolaboratorium" Pawła Kwieka.