Kolekcja

Piasecki dokumentował przedstawienia teatru Mirona Białoszewskiego (działającego w Warszawie w latach 1955–1963, najpierw przy ul. Tarczyńskiej, potem od 1958 roku jako Teatr Osobny w mieszkaniu Białoszewskiego przy pl. Dąbrowskiego). Teatr Białoszewskiego był zjawiskiem wyjątkowym i prekursorskim wobec późniejszych poszukiwań nietradycyjnych teatrów. Tolerowany przez władze, funkcjonował poza oficjalną, „upaństwowioną” kulturą, przyciągając publiczność niezwykłą atmosferą. W swojej poetyce łączył teatr podwórkowy i estetykę jarmarczną z chórem greckim, erudycyjnymi nawiązaniami do historycznego dramatu, odczytywanego nieortodoksyjnie. Rozwój akcji budowały skojarzenia językowe, gry słów i obrazów, a także dźwięków – Białoszewski podkreślał muzyczność tekstu, który był często śpiewano-mówiony. Umownemu traktowaniu tekstu, postaci scenicznych, poetyckim skrótom, odpowiadała prowizoryczność scenografii. Te same rekwizyty – przedmioty codziennego użytku, często sprzęty kuchenne, pełniły różne funkcje lub zastępowały aktorów, zostawiając miejsce dla wyobraźni widza.