Kolekcja

Praca „Żagle II” pochodzi z okresu twórczości Jarnuszkiewicza na początku lat 60., kiedy rzeźbiarz odszedł od motywów figuralnych na rzecz bardziej abstrakcyjnych, geometrycznych form i eksplorował nowe możliwości techniczne rzeźby w metalu. Inaczej niż rzeźby spawane z metalowego złomu i budujące, jak „Jakub Szela/Przedmioty”, znaczenia na zasadzie luźnych asocjacji – rzeźba „Żagle II” należy do grupy lekkich, ażurowych, abstrakcyjnych form przestrzennych, wykonanych techniką spawanego metalu, rzeźb wolnych od metaforycznych skojarzeń. Mieczysław Porębski określał je jako „cierpliwe, systematyczne i poetyckie konstrukcje z blachy, przedziwne błyszczące monstrancje, które nie zagradzają przestrzeni, ale ją otwierają, zwielokrotniają, mnożą, czynią przenikliwą dla wzroku, na swój milczący sposób akustyczną i pomimo całej przestrzenności mieszkalną, to znaczy zatrzymującą, ale nie zamkniętą“. Rzeźby charakteryzuje wewnętrzne zrównoważenie, skupienie na tworzywie – działającym, według Wiesława Borowskiego „nie jako konkret fizyczny, ale bardziej jako neutralna i równomierna powierzchnia, linia i forma o geometrycznym wykroju” – jak również na aranżowanej przez nie przestrzeni.