Kolekcja

Rzeźba „Jakub Szela/Przedmioty” ilustruje jeden z najciekawszych momentów w twórczości Jerzego Jarnuszkiewicza – początek lat 60., kiedy rzeźbiarz odszedł od motywów figuralnych na rzecz bardziej abstrakcyjnych, geometrycznych form i eksplorował nowe możliwości techniczne rzeźby w metalu. Krytycy sztuki i badacze tej twórczości (Mieczysław Porębski, Wiesław Borowski, Waldemar Baraniewski) wyróżnili w tym okresie dwie grupy prac – rzeźby spawane z elementów znalezionych, z metalowego złomu, np. fragmentów narzędzi, mechanizmów, rurek, śrub, oraz lekkie, ażurowe formy przestrzenne. „Jakub Szela/Przedmioty” należy do pierwszej grupy. Są to prace „wyjęte z rzeczywistości” – jak pisze Baraniewski – „powstające trochę na zasadzie elektromagnesu, z tym że siłą zespalającą jest tu wola artysty spawającego, łączącego gotowe fragmenty (…) Wyróżnikiem tych prac jest rodzaj poetyckiej interpretacji ich przedmiotowej rzeczywistości”. Złożone z fragmentów codziennych przedmiotów „zawróconych ręką i decyzją artysty z drogi rozpadu” (Porębski), budują znaczenia na zasadzie skojarzeń.