Filmoteka Muzeum

Etiuda na żele podobnie jak 12 dźwięków Coca-Coli to próba wykreowania błędu w systemie percepcyjnym odbiorcy.

Autor tym razem do stworzenia zaburzeń wizualno-dźwiękowych wykorzystuje instrumenty perkusyjne: bębny oraz talerze bębnowe. W trakcie uderzeń w talerze w warstwie dźwiękowej brakuje dźwięku. Brak odgłosu tego instrumentu nie niweluje jednak szumu taśmy filmowej, co nadaje warstwie słuchowej dodatkowej aury.

Praca ta przynależy do klasycznych ćwiczeń formalnych z medium filmowym z tamtego okresu – chodzi o wykreowanie u odbiorcy doświadczenia zbliżonego do irytacji. Już w tytule mamy zapowiedź ironicznej gry z odbiorcą oraz sugestie, że sprawa będzie tyczyć kwestii słyszalności i niesłyszalności, bowiem jak wiadomo żele ze swej natury nie wydają dźwięku.

Dodatkowo dość ciekawy z perspektywy stricte estetycznej wydaje się być sam kadr statycznego ujęcia video. Autor jak i bębny zostały zepchnięte w prawą stronę kadru, wprowadzając tym samym krótkie spięcia w stricte wizualnej płynności odbioru.

Opis na podstawie: (tes), Malowane kamerą „Dziennik Zachodni”, Katowice 14.04.1993; J. Thomas, G. Zgraja, Videoobrazy, tłum. S. Zgraja, Galeria Kronika, Centrum Sztuki w Bytomiu nr kat 8/93, Bytom 1993.
 

(AH)