Filmoteka Muzeum

Osmoza to druga obok Bez tytułu wspólna realizacja Krzysztofa Zarębskiego i jego żony Krystyny Jachniewicz, cenionej malarki. Film jest stworzoną w prywatnym mieszkaniu artystów dokumentacją erotycznych rytuałów, zacierającą granice między sztuką a przestrzenią życia codziennego.

Złożona struktura realizacji opiera się na korespondencji poszczególnych mediów, tj. filmu, performance’u i odwołań do obrazów charakterystycznych dla statycznego malarstwa. Uwidacznia się ona w szczególny sposób, gdy konwencjonalna dokumentacja filmowa przechodzi w obrazy kreowane za pomocą animacji poklatkowej, przedstawiające kolejne etapy rytualnego ozdabiania ciała nagiej kobiety.

Posługując się wyrafinowanymi środkami estetycznymi i koncepcyjnymi Zarębski porusza tu swój podstawowy, erotyczny temat – „perwersję, która niejako łączy seksualną miłość z nienawiścią i subwersją, wyrażającą destrukcyjne mechanizmy Thanatosa”. Dążenie artysty do osiągnięcia i zwizualizowania pełni erotyczno-estetycznego doświadczenia daje się także odczytywać jako radykalna krytyka aseksualności polskiej sfery publicznej lat 70.

Opis na podstawie: K. Piotrowski, Krzysztof Zarębski. Erotematy słabnącego Erosa. Przyczynek do dziejów sztuki performance w Polsce i Stanach Zjednoczonych po 1968 roku, Mazowieckie Centrum Sztuki Współczesnej „Elektrownia”, Radom 2009; Ł. Ronduda, Sztuka polska lat 70. Awangarda, Warszawa 2009.
 

(ŁM)