Filmoteka Muzeum

Artysta przez siedem minut filmował ścianę budynku szkoły filmowej, następnie pociął taśmę, pomieszał fragmenty i podporządkował montaż procedurom losowym. W efekcie jedynym stałym i dominującym elementem jest płaska ściana, niezmienna we wszystkich ujęciach.

Ze względu na zastosowaną metodę montażu to, co się dzieje przed ścianą (przechodzący ludzie, przejeżdżające wózki elektryczne), nigdy do końca nie może się ukonstytuować. Artysta nie dopuszcza w ten sposób do wykształcenia się iluzji trzech wymiarów. Zwraca uwagę na płaską ścianę, która z kolei przywodzi na myśl płaskość taśmy filmowej.

Ściana, podobnie jak Prosto-krzywa, opiera się więc na próbie sprowadzenia filmowej iluzji trójwymiarowości do dwuwymiarowości, bardziej adekwatnej do rzeczywistych wyznaczników medialnych filmu.

Opis za: Łukasz Ronduda, Sztuka polska lat 70. Awangarda, Warszawa 2009.