Filmoteka Muzeum

W Idę Robakowski podejmuje próbę ikonoklastycznego przedstawienia ciała, inicjuje sytuację, w której materialność filmu nawiązuje dialog z materialnością ciała ludzkiego. Artysta ujawnia w ten sposób dialog tych dwóch fizykalnych rzeczywistości.

Postępujące zmęczenie niosącego kamerę ciała odbija się w głosie i oddechu wspinającego się autora. Daje to efekt zagłębiania się artysty we własnej materialności. Podmiot staje się jedynie kolejną rzeczą między rzeczami, żywym fragmentem materii.

Ze względu na próbę przesunięcia „spojrzenia filmowego”, przekazania go maszynie (nieantropocentrycznemu punktowi percypowania świata), Zapisy... Robakowskiego najpełniej ilustrują antyvoyeurystyczne ambicje kina strukturalnego, dążącego do rozbicia tradycyjnego modelu kinematograficznego opartego na podglądaniu.

Idę ma charakterystyczną dla Robakowskiego strukturę filmu jednoujęciowego, w którym czas rejestracji równa się czasowi projekcji. Taki zabieg miał być wywrotowym środkiem wymierzonym w iluzyjne kody tradycyjnych rozwiązań montażowych.

Opis za: Ł. Ronduda, Sztuka polska lat 70. Awangarda, Warszawa 2009.
 

(ŁM)