Filmoteka Muzeum

Przez dwa letnie miesiące 2006 roku Robert Kuśmirowski przemierzał kanały rozciągające się pod ulicami Łodzi. Zabytkowe, ciągnące się kilometrami i często od dekad nieużywane przestrzenie zostały przez artystę szczegółowo przeszukane w nadziei odnalezienia śladów ludzkiej obecności. Poszukiwaniom towarzyszył posmak tajemnicy – artysta, poruszając się po kanałach jak po zagraconym strychu, znajdował zapomniane i wyrzucone przedmioty, listy, napisy na ścianach. Projekt, przygotowany we współpracy z łódzką galerią Manhattan, wieńczyła wystawa znalezionych artefaktów. Część z nich artysta miał sam wyprodukować. Własnoręcznie wykonane, doskonałe imitacje (lub, jak w wypadku Kanału, Baudrillardowskie symulakra, kopie nie posiadające oryginałów) są znakiem rozpoznawczym Kuśmirowskiego. Przedmioty traktuje jako nośniki znaczeń i symboli, rezerwuary pamięci. Jego instalacje czy performanse, takie jak ten zdokumentowany w filmie Kanał, opowiadają o trwaniu i przemijaniu, mają wyraźnie wanitatywny wydźwięk.

Opis na podstawie: G. Jarzębowska, „Kanał” Roberta Kuśmirowskiego. Pamięć ukryta w przedmiocie i kłopoty z teorią, Obieg.pl (19.10.2006, aktualizacja: 31.12.2008); K. Sienkiewicz, Robert Kuśmirowski, Culture.pl (10.2006, aktualizacja: 06.2011).
 

(AK)