Filmoteka Muzeum

W odróżnieniu od innych doświadczeń, w których Krenz pełni wyłącznie rolę anonimowego operatora, tu wskazuje na siebie jako na artystę. Podobnie jak w filmie Brawo, czy też zawierającym element zagrożenia Źle, nieźle, dobrze..., wyraźnie widać tu nacisk na widowiskowość doświadczeń i eksperymentów ujętych w przekazie artystycznym.

Niebezpiecznie zbliża ona ów przekaz do medialnego dyskursu skomercjalizowanej i nastawionej na emocje popkultury. Film jest kluczem do tego rodzaju realizacji Krenza, który otwiera przed widzem obszar refleksji nad rolą i statusem artysty, jak również zagarnianiem i spłycaniem przez kulturę pop osiągnięć sztuki nowoczesnej.
 

(ŁM)