Filmoteka Muzeum

Filmy mówione to wciąż rozrastająca się seria tworzonych przez Wojciecha Bąkowskiego filmów animowanych. Charakterystyczne dla nich jest badanie zależności oraz wypróbowywanie sposobów łączenia animacji ze słowem mówionym. W każdym z filmów artysta przesuwa ciężar w inną stronę, stosuje odmienne rozwiązania formalne, a także ćwiczy język sprawdzając granice komunikatywności. Używając często kolokwialnego a zarazem bardzo poetyckiego języka Bąkowski wytwarza indywidualny styl, czerpie zarówno z języka ulicy, stylistyki Nowej Fali lat osiemdziesiątych oraz prowokuje skojarzenia z Mironem Białoszewskim, Samuelem Beckettem czy Jamesem Joyce’em.

Film mówiony 6 jest najnowszym w cyklu, a zarazem pierwszym, w którym artysta używa techniki animacji lalkowej łącząc ją z fotoanimacją. Również po raz pierwszy pojawia się tu w obrazie podobizna artysty, znajduje się ona na pierwszym planie unaoczniając jednocześnie fakt, że wszystkie w zasadzie filmy mówione składają się na swego rodzaju autoportret. Czarno-biały film to historia podróży podmiotu, który w poetyckim monologu opisuje niemożność bezpośredniego kontaktu z własnymi stanami mentalnymi, lękami i pragnieniami.

Opis na podstawie: Wojciech Bąkowski, Piękno, kat. wystawy, Galeria Stereo, 2009; Wojciech Bąkowski, Brak dostępu promieniuje, kat. wystawy, PGS Sopot, 2011.

(ZK)