Filmoteka Muzeum

Filmy mówione to wciąż rozrastająca się seria tworzonych przez Wojciecha Bąkowskiego filmów animowanych. Charakterystyczne dla nich jest badanie zależności oraz wypróbowywanie sposobów łączenia animacji ze słowem mówionym. W każdym z filmów artysta przesuwa ciężar w inną stronę, stosuje odmienne rozwiązania formalne, a także ćwiczy język sprawdzając granice komunikatywności. Używając często kolokwialnego a zarazem bardzo poetyckiego języka Bąkowski wytwarza indywidualny styl, czerpie zarówno z języka ulicy, stylistyki Nowej Fali lat osiemdziesiątych jak i buduje skojarzenia z Mironem Białoszewskim, Samuelem Beckettem czy Jamesem Joyce'em.

W warstwie tekstowej w Filmie mówionym 5 Bąkowski używa bardzo osobistej, bezpośredniej liryki zwracając się ponadto wprost do odbiorcy. Film jest minimalistyczną, czarno-białą animacją rysunkową. W przeciwieństwie do poprzednich Filmów mówionych tu coraz trudniej wyodrębnić poszczególne części – wszystkie są ze sobą związane powtarzającymi się w obrazie i tekście elementami (jak choćby pojawiające się w pierwszej scenie pionowe linie przechodzące następnie w kolisty ruch przypominający wskazówki zegara, którego dotyczy tekst w kolejnej scenie, co rozwiązuje się ostatecznie w obrazie zegara cyfrowego w ostatniej scenie filmu). Muzykę do Filmu mówionego 5 stworzył Dawid Szczęsny – muzyk eksperymentalny i turntablista współtworzący z Bąkowskim duet Niwea.

Opis na podstawie: Wojciech Bąkowski, Piękno, tekst: Michał Lasota, kat. wystawy, Galeria Stereo, 2009.

(ZK)