Odrzucone dziedzictwo. O sztuce polskiej lat 80.
Dorota Jarecka

Wystąpienie na temat: „Janusz Bogucki – polski Szeemann?”

Celem tekstu jest obejrzenie fenomenu wystaw Janusza Boguckiego i pracującej z nim Niny Smolarz od „Znaku Krzyża” w 1983 r. do „Epitafium i siedmiu przestrzeni” w 1991 r. Dotąd jedyna publikacja na ten temat ukazała się w 1991 r. i została napisana przez niego samego. Analizuję przyczyny zwrotu krytyka w stronę Kościoła jako instytucji i utopię powiązania produkcji artystycznej ze sferą duchową. Wystawa „Znak Krzyża” to zakończenie epoki lat 70. z ich kontemplacyjnymi plenerami a także próba stworzenia „communitas”, która byłaby zdolna przeciwstawić się dominującej wówczas „strukturze społecznej”. „Labirynt” z 1989 r. oraz „Epitafium i siedem przestrzeni” to otwarcie lat 90. z ich wielkimi tematycznymi wystawami o charakterze politycznym i społecznym. Janusz Bogucki jako polski Szeemann? Był pod wpływem jego estetyki, swoimi wizjami również potrafił inspirować innych. Mniej znany jest idący m.in. od Szeemanna impuls, który pomógł Boguckiemu w połowie lat 70. porzucić ramy oficjalnego systemu sztuki i szukać alternatywy.