„Maria Bartuszova. Formy przejściowe”
Opis wystawy w tłumaczeniu na polski język migowy (część IV)

„Kultura na migi” daje osobom niesłyszącym, posługującym się Polskim Językiem Migowym, niepowtarzalną szansę zapoznania się z wybranymi dziełami sztuki z kolekcji Muzeum Sztuki Nowoczesnej oraz obiektami prezentowanymi na wystawie czasowej „Maria Bartuszová. Formy przejściowe”.

„Maria Bartuszova. Formy przejściowe” - opis wystawy w tłumaczeniu na polski język migowy (część VI)

Eksperymentalne podejście do siebie jako artystki (twórca czy odtwórca?), do materiałów (nietrwały gips), do treści rzeźb (nigdy stałych, zawsze w ruchu, w stanie przejściowym: spadania, topnienia, pączkowania, czy wreszcie rozpadu) wzmacnia się jeszcze w procesie multiplikowania przez artystkę powstałych form. Stosowane przez nią zwielokrotnienia to nie tylko „znaki życia” form, ich organicznego przekształcania, przepływania z jednej w następną, ale także rodzaj gry i zabawy poprzez rzeźbę.

Od późnych lat 60. Bartuszová tworzy prace będące rodzajem układanek: można je dowolnie rozmontowywać, żeby następnie (mniej lub bardziej intuicyjnie) na nowo składać. Jednym z najbardziej niezwykłych przedsięwzięć artystki są warsztaty dla niewidomych i niedowidzących dzieci zorganizowane wspólnie z historykiem sztuki Gabrielem Kladkiem w 1976 i 1983 roku. Powstają wtedy rzeźby, które pozwalają niewidomym poznawać znaczenie rozmaitych form i faktur, rozróżniać napięcia pomiędzy formami geometrycznymi i organicznymi, rozpoznawać ich emocjonalne znaczenia, rozwijać estetyczną fantazję. Tego rodzaju naruszenie bezinteresownego obszaru sztuki, „inne” zastosowanie powstałych dzieł oraz podkreślenie oddziałujących przez dotyk właściwości rzeźby są wyrazem niezwykle awangardowego podejścia Marii Bartuszovej do pracy artysty.

POBIERZ TEKST W PLIKU PDF Maria Bartuszova w polskim języku migowym, cz. 4