Biedni ale sexy: Wschód spotyka Południe
SAGG Napoli w rozmowie z Agatą Pyzik

Dokumentacja debaty „Biedni ale sexy: Wschód spotyka Południe", spotkania z rezydentką Departamentu Obecności SAGG Napoli, które poprowadziła Agata Pyzik, dziennikarka, krytyczka oraz autorka książki „Poor But Sexy”, publikacji o postkomunizmie dla angielskiego wydawnictwa Zero Books (2014, wydanie polskie „Biedni, ale sexy", Wydawnictwo W podwórku, 2018).

W trakcie debaty poruszony został wątek fetyszyzacji Wschodu i Południa Europy w czasach kiedy tożsamość staje się strategią marketingową i obiektem przemocowych zawłaszczeń kulturowych.

Punktem wyjścia do spotkania była tygodniowa rezydencja SAGG Napoli w Departamencie Obecności w ramach cyklu Duma i Uprzedzenie. Nowe Praktyki Godnościowe oraz dyskursywna praktyka Pyzik, która w swoim pisarstwie skupia się na tematyce Europy Wschodniej, peryferiow i związanych z nimi stereotypach, chętnie posługując się przy tym teorią postkolonialną, neomarskistowską i feministyczną.

Twórczość SAGG Napoli (ur. 1991) skupia się na analizie wielopłaszczyznowych narracji i fantazmatów dotyczących południa Europy, jego historycznych korzeni i uwikłania w geopolityczną sieć zależności.

Sytuując ciało w określonej czasoprzestrzeni społecznej i politycznej, SAGG Napoli snuje refleksję nad znaczeniem zjawisk takich jak produktywność, samokontrola i rozwój. W czasach nieustających napięć i podziałów między obywatelami a państwami, w dobie uprzedzeń i zawłaszczeń kulturowych soczewką dla tych rozważań staje się Neapol, rodzinne miasto artystki.

Traktując je jako punkt wyjścia, kreśli ona opowieść o walce i dominacji Południa, które ‒ jak pisze Paul B. Preciado ‒ w zachodniocentrycznej optyce jawi się jako „zwierzę, kobieta, dziecko, oliwa i kawa, ludzka skóra i złoto”. SAGG Napoli przygląda się temu, jak Południe, jednocześnie podatne na eksploatację i dysponujące w oczach Zachodu symbolicznym naddatkiem tożsamości, jest przestrzenią wielopoziomowych znaczeń i sprzeczności.

Co to oznacza dla jednostki – przekazywać w swojej twórczości kulturalnej estetyczne przesłania oparte na własnej tożsamości kulturowej? Kiedy ta estetyka niesie przesłanie polityczne, a kiedy jest po prostu skomodyfikowana dla celów komercyjnych? Czy takie skomodyfikowanie naraża na szwank pierwotne znaczenie tego przesłania? Kto jest odpowiedzialny za komodyfikacje kodów kulturowych –osoba która je nagłaśnia, czy ta która je konsumuje?