Alina Szapocznikow. Dokumenty. Prace. Interpretacje
Françoise Collin: To (nie) jest moje ciało

Artystyczna twórczość kobiet była przez wieki paraliżowana poprzez warunki społeczno-historyczne, marginalizujące ją i/lub pozbawiające ją możliwości rozpowszechniania, czy też uznania.

Niektórym artystkom udało się przebić, jednak zwykle na mniej poczesne miejsce, lub w ramach szkoły w przeważającej części męskiej i pod męską kontrolą. Ich twórczość widoczna jest jednak tam, gdzie pozostaje anonimowa, w sztukach uznawanych za rzemiosło. Ewolucyjna, czy nawet rewolucyjna zmiana statusu kobiet w XX wieku spowodowała rozkwit ich twórczości. Można zauważyć, że na początku, bez porozumienia, wiele kobiet artystek obrało za przedmiot, lub motyw swojej twórczości własne ciało: myślę tu o Ginie Pane, Carolee Schneemann, Cindy Sherman, Orlan, Janie Sterbak, Kiki Smith, Anie Mendieta. Alina Szapocznikow ma swoje miejsce w tym międzynarodowym nurcie. W chwili gdy wielu zaprzyjaźnionych polskich artystów i artystek opiera się socjalistycznemu imperatywowi sztuki realistycznej uciekając w abstrakcję, lub surrealizm (Tchórzewski, Stern, Fangor), Szapocznikow prezentuje inną relację z rzeczywistością, w odmiennym podejściu do pierwotnego cogito: mam – jestem moim ciałem

Zobacz także: