Alina Szapocznikow Dokumenty. Prace. Interpretacje
Anke Kempkes: Czarne smugi i czarna materia - The Luxury Gap - Concept individuel - Quarry Desert
W późnych latach 60-tych i wczesnych latach 70-tych w pracach Aliny Szapocznikow pojawia się nowy wymiar twórczy.
Artystka zaczyna eksperymentować z pewnymi aspektami praktyk artystycznych tego okresu. Zanurzona w paryskim klimacie neoawangardy i kontrkultury Szapocznikow rozszerza swoją perspektywę rzeźbiarską w kierunku eksperymentów konceptualnych. Jednak robi to w sposób subtelny, w jej pracy pojawiają się nowe niuanse, nowe kierunki znajdują swą artykulację tylko w na wpół prywatnych wypowiedziach, nigdy nie będąc częścią jakiegoś głośnego ruchu, a bardziej niezwykle osobistej ekspresji formalnej. Przy tym Szapocznikow nigdy nie odchodzi od swojego sposobu myślenia-o-rzeźbie i swojego dziedzictwa poetyckiego egzystencjalizmu i posępnie-entropicznego surrealizmu. Tak więc, podczas gdy jej współcześni postrzegali ją jako potencjalnie zbyt niezależną, a jej wizję ludzkiego ciała jako zbyt dramatycznie naznaczoną traumą i zbyt prowokacyjnie seksualną, aby mogły wchłonąć ją nowe ruchy w sztuce, dziś widzimy, że radykalizm jej eksperymentów artystycznych leży w jej unikalnej proto-feministycznej wizji oraz właśnie w jej niezależności (stawiając ją zarówno w centrum jak i na marginesie uznania) co pozwoliło jej zgłębiać niesłychane rejony w swojej praktyce artystycznej, która stała się inspiracją dla takich pionierów nowych kierunków jak Robert Smithson i inni. Jest wiele powodów, dla których jej prekursorski status był nieczytelny dla jej współczesnych, pozostawiając puste pola w historii sztuki, które tylko częściowo da się zapełnić. W czasie, kiedy zmieniają się i ciągle ewoluują dyskursywne paradygmaty sztuki i mody, możemy dziś docenić i ocenić dzieło Szapocznikow właśnie jako współgrę tych aspektów, które sprawiły, że jej prace były do pewnego stopnia niewspółmierne do czasów kiedy tworzyła.
