Inny Trans-Atlantyk
Dokumentacja fotograficzna wystawy
Wystawa poświęcona jest momentowi w okresie powojennym, kiedy to artyści Europy Wschodniej i Ameryki Łacińskiej ulegli wspólnemu entuzjazmowi wobec sztuki kinetycznej i op-artu.
Stanowiło to rodzaj alternatywy i wyzwania dla północnoatlantyckiego mainstreamu: osi łączącej Paryż, Londyn oraz Nowy Jork i wytwarzane przez nie kolejne trendy od abstrakcyjnego ekspresjonizmu, przez pop-art, minimalizm, aż po konceptualizm. W tym samym czasie, w cieniu tych mód zaczęły pojawiać się alternatywne osie łączące Warszawę, Budapeszt, Zagrzeb, Bukareszt, Moskwę, Buenos Aires, Caracas, Rio de Janeiro i São Paulo. Były to sieci praktyk artystycznych poświęcone zupełnie odmiennym zagadnieniom estetycznym i sytuujące się wobec wspólnych doświadczeń politycznych i ekonomicznych.
[more]Rozkwitające tam sztuka kinetyczna i op-art to znak fascynacji ruchem – jego efektami, estetyką, możliwościami tworzenia nowych, interaktywnych relacji z publicznością. Ruchome realizacje, tworzone często w interdyscyplinarnych zespołach łączących artystów, naukowców i inżynierów, bardziej niż mistrzowskimi, gotowymi obiektami przedstawianymi publiczności do podziwiania, były dla swoich odbiorców – zarówno w muzeach, jak i w przestrzeni publicznej – rodzajem otwartej propozycji. Zdecentrowane, nieosadzone i ciągle zmieniające swoje parametry stanowiły rodzaj eksperymentu artystycznego z szerokimi konotacjami utopii społecznej i politycznej.
