Dokumentacja

Kinomuzeum 2013

Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie zaprasza na drugą edycję festiwalu Kinomuzeum. Bazujący na otwartym i demokratycznym udziale widzów (wstęp bezpłatny) festiwal jest próbą wyjścia poza formułę przeglądu monotematycznego i kinofilskiego, narzucającego mody oraz skupiającego się na hegemonii pełnego metrażu.

Kinomuzeum to przede wszystkim miejsce spotkań przy dużym ekranie gdzie przez okres trzydziestu dni prezentowane będą najciekawsze zjawiska sztuki filmowej z różnych obiegów dystrybucyjnych. W programie wiele nowości pełnometrażowych, między innymi Spring Breakers Harmony Korine, Za wzgórzami Cristiana Mungiu, Marfa Girl Larry’ego Clarka, Sekret Przemysława Wojcieszka, Wildness Wu Tsanga. Festiwal zaprezentuje niekonwencjonalne kino i eseje filmowe artystów wizualnych w specjalnie przegotowanych kategoriach tematycznych. Będzie to platforma multidyscyplinarnej wymiany „myślenia obrazem filmowym”; widzowie zobaczą nie tylko hity z festiwali w Cannes czy Rotterdamie, ale i najciekawsze filmy artystów z najważniejszej światowej wystawy sztuki, Documenta w Kassel oraz charakterystycznych dla galerii sztuki przestrzeni formatu „black box”.

Cykle w ramach festiwalu Kinomuzeum:

ASTRAL AMERICA - cykl filmów poświęcony różnym obliczom Ameryki, który - podobnie jak słynny esej Jeana Baudrillarda "Ameryka" - nie szuka prawdy o Stanach Zjednoczonych „w bibliotekach i muzeach, lecz na autostradach i pustyniach“. Każdy z prezentowanych obrazów filmowych przygląda się wyjątkowym enklawom na obrzeżach supermarketowej rzeczywistości USA. Od hipnotyzującego Południa oraz Midwest, przez dawną osadę mistrzów modernizmu w zachodnim Teksasie przy granicy z Meksykiem, po legendarny trans bar na przedmieściach Los Angeles, Astral America to kino drogi o Ameryce, jakiej nie znacie.

ARCHEOLOGIA KINA - dzieła filmowe pokazywane w ramach tego cyklu charakteryzuje hipertekstualność i nietypowa praca reżyserska: bez obsady i planu zdjęciowego. Prezentowani w tej kategorii twórcy z uwagą badaczy przyglądają się archeologicznym znaleziskom z bogatych zasobów kinematografii i tworzą kompilacje z fragmentów istniejących już materiałów filmowych. Biorąc na warsztat dokonania z okresu filmu niemego, kina eksperymentalnego i klasyków Hollywoodu, próbują stworzyć swoiste metakino wokół trzech motywów przewodnich: erotyka i seks (Gustav Deutsch), miasto (Thom Andersen) oraz mit Zygmunta Freuda w kinie (John Menkin). Dzięki technice kolażowej ujawniają dwuznaczności i podejmują próbę nowych odczytań trzech dyskursów dominujących historię filmu, a jednocześnie przełamują konwencję tradycyjnego filmu dokumentalnego.

CHOREOGRAFIA OBRAZU to nie tylko portrety wybitnych ludzi tańca - Michaela Clarka i Merce’a Cunninghama - w obiektywie artystów wizualnych, ale i obraz filmowy reżyserowany przez awangardowych choreografów. Cykl ma na celu zatarcie konceptualnych i formalnych granic pomiędzy performansem, filmem a dokumentacją działań scenicznych. Choreografia obrazu ukazuje ściśłą współpracę i wzajemne fascynacje dwóch środowisk oraz stawia pytanie o naturę performansu jako medium.

DYSTOPIA - w ramach cyklu pokazane zostaną obrazy przedstawiające mroczną wizję przyszłości i upadku ludzkiej egzystencji. Od futurologicznych katastrof nuklearnych po polityczny zamach stanu i orwellowski krach społeczeństwa cyfrowego, dystopijne filmy to próba zmierzenia się z cywilizacją w czasie przyszłym niedoskonałym.

ANTYPSYCHIATRIA - dzięki takim postaciom jak Michel Foucault, Felix Guattari czy Giles Deleuze, zainteresowanie antypsychiatrią rozkwit przeżywało w latach siedemdziesiątych, bez wątpienia trwa jednak ono do dziś, wykraczając poza charakterystyczną dla tamtych lat krytykę medycyny, która w rękach władzy może stać się narzędziem represji. To nie przypadek, że artyści, którzy w oczach tradycyjnego dyskursu funkcjonowali często jako odmieńcy, jednostki poza prawem i normami społecznymi, biorą na warsztat zjawisko antypsychiatrii i kluczowych dla tego ruchu postaci. Artyści tacy jak Luke Fowler, Dora Garcia czy Anthony McCall krytycznym okiem spoglądają na pojęcie „choroby psychicznej” jako narzędzie represji społeczeństwa wobec nonkonformistycznych jednostek i zwracają uwagę na emancypacyjny potencjał strategii artystycznych, które w przeciwieństwie do tradycyjnych technik filmu dokumentalnego pozwalają na polifoniczność wypowiedzi i ich krytyczną interpretację.