Sztuka Sakralna (1-50/197)
„Sakralność jest terminem mającym dla wielu ludzi treść religijną, ale tak naprawdę ma on treść głęboko ludzką. Sakralną sprawą jest również przysięga, serdeczny uścisk dłoni, coś, co zobowiązuje do wierności, do obrony jakiejś idei. [...] I tak rozumiana sakralność leży przecież u źródeł sztuki w ogóle” – pisał Hasior w „Myślach o Sztuce” (Nowy Sącz 1987). Temat sacrum interesował Hasiora od zawsze, podobnie jak dramaturgia rytuału religijnego. „Sztuka Sacralna” [sic!] to zbiór wyobrażeń religijnych, w większości pochodzących z kręgu kultury zachodniochrześcijańskiej, ale obejmuje też jeden zabytek kultury przedchrześcijańskiej – figurkę idola. Wczesnorenesansowe freski Giotta sąsiadują tu z barokowym malarstwem hiszpańskim i sztuką wczesnośredniowieczną. Są to zdjęcia z podróży Hasiora i przefotografowane strony albumów. Wyobrażenia te artysta analizował pod kątem ich siły oddziaływania. Notatniki tu zebrane stanowiły dla Hasiora mapę możliwości formalnych i tekstualnych, a także mapę ikonograficzną dla jego sztuki, a sama sztuka religijna przestrzeń realizacji pewnych archetypicznych wzorców. „Właściwie to czerpię z religii, tak jak z kultury i tradycji. Korzystam z niej, jak z kodu informacyjnego o wartościach: kodu informacyjnych wyobrażeń, symboli. I służy mi do wyrażania treści świeckich. Przedstawiany przeze mnie Chrystus jest jedynie alegorią człowieczeństwa. [...] Ikonografia chrześcijańska jest przecież zbiorem pewnych archetypów wspólnych dla naszego kręgu kulturowego. Dzięki temu pozwala mi nawiązać bezpośredni kontakt z odbiorcą wychowanym w obrębie podobnych przyzwyczajeń, nawyków kulturowych i ideowych” („Myśli o sztuce”, Nowy Sącz, 1987).
Zestaw obejmuje „Notatniki”: „Sztuka Sacralna (180), „Obrazy religijne” (302), „Portret religijny” (345).
