Adam Rzepecki, 2021 (1-3/3)

Wywiad metodą oral history z Adamem Rzepeckim przeprowadziła Natalia Saja w ramach projektu Historie Mówione Nowoczesności w lutym i wrześniu 2020 roku w Warszawie/Krakowie. Zapis video, aplikacja zoom.

Wywiad przeprowadzono: 17.02.2021, 7.03.2021, 10.03.2021.
III części: I. 56 min 32 s, II. 1 h 02 min 51 s, III. 1 h 30 min 19 s.
Łączny czas nagrania: 3 h 29 min 42 s.

Spotkanie I
Po rozmowach telefonicznych z Panem Adamem Rzepeckim i omówieniu projektu Historii Mówionych Nowoczesności, bez problemu udało nam się umówić na pierwszą rozmowę. Wywiad przeprowadziłam 17 lutego 2021 roku około 13.00 przez platformę internetową Zoom, z powodu trwającej od marca 2020 roku pandemii COVID-19. Rozmowa odbywała się z mieszkań prywatnych obu rozmówców – Adama Rzepeckiego w Krakowie oraz Natalii Saja w Warszawie.

Spotkanie II
Druga część wywiadu pierwotnie miała zostać nagrana 3 marca 2021 około 12.00. Natomiast z powodu pobytu Pana Adama Rzepeckiego w górach, złej pogody, zakłóceń i słabego połączenia internetowego, zdecydowaliśmy się na przeniesienie wywiadu. Wywiad przeprowadziłam 7 marca 2021 roku około 12.00 przez platformę internetową Zoom, z powodu trwającej od marca 2020 roku pandemii COVID-19. Rozmowa odbywała się z mieszkań prywatnych obu rozmówców – Adama Rzepeckiego w Krakowie oraz Natalii Saja w Warszawie.

Spotkanie III
Trzecia część wywiadu odbyła się tuż po szczepieniu Pana Adama Rzepeckiego na COVID-19. Wywiad przeprowadziłam 10 marca 2021 roku około 12.00 przez platformę internetową Zoom, z powodu trwającej od marca 2020 roku pandemii COVID-19. Rozmowa odbywała się z mieszkań prywatnych obu rozmówców – Adama Rzepeckiego w Krakowie oraz Natalii Saja w Warszawie.

Dziękuję Panu Adamowi Rzepeckiemu za rozmowy i okazane mi zaufanie.


Adam Rzepecki – artysta wizualny, fotograf, performer, autor filmów, twórca rzeźb i instalacji. Urodził się w 1950 roku w Krakowie. W latach 1973–79 studiował historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W późniejszym czasie przez wiele lat pracował tam jako fotograf, wykonując przede wszystkim zdjęcia do instytutowych publikacji. Wpływ na jego ścieżkę artystyczną wywarł profesor Mieczysław Porębski, legenda krakowskiego Instytutu Historii Sztuki oraz jeden z najwybitniejszych polskich historyków i krytyków sztuki.

Od września 1978 do grudnia 1981 roku Rzepecki prowadził Jaszczurową Galerię Fotografii w Krakowie. W 1978 roku, na Festiwalu Kultury Studentów w Poznaniu, poznał Marka Janiaka, z którym połączyło go między innymi zainteresowanie eksperymentami fotograficznymi. We wrześniu 1979 roku wraz z Janiakiem, Andrzejem Kwietniewskim, Andrzejem Świetlikiem, Jerzym Kobą i Makarym (Andrzejem Wielogórskim) utworzył grupę Łódź Kaliska, której aktem założycielskim stała się akcja na plenerze w Darłowie. Współtworzył również Kulturę Zrzuty – alternatywny ruch artystyczny lat 80.

Twórczość Adama Rzepeckiego jest niezwykle zróżnicowana i wielowymiarowa, można ją podzielić na kilka okresów. Już podczas studiów wypracował indywidualny styl wypowiedzi artystycznej, pełen ironii i absurdalnego humoru. W tym okresie realizował eksperymenty formalne badające obiektywizm medium fotograficznego. W latach 80. jego indywidualne akcje przeplatały się z działaniami Łodzi Kaliskiej i bazowały na podobnym podejściu do rynku sztuki, o czym świadczą ironiczne hasła dotyczące statusu artysty, między innymi „Od dzisiaj udaję artystę”. Tuż po wprowadzeniu stanu wojennego na krakowskim Rynku Głównym wykonał performans „Ogonek”, który w ówczesnej sytuacji był badaniem granic artystycznej wolności. W 1981 roku stworzył fotografię „Projekt Pomnika Ojca Polaka”, uznaną za pierwszą polską pracę o tematyce genderowej. Była to także odpowiedź na rodzącą się wówczas w Polsce sztukę feministyczną. We wczesnych latach 80. artysta zaczął również nawiązywać do historii sztuki, przede wszystkim do twórczości Marcela Duchampa i dadaistów. Jego prace równie często odnosiły się bezpośrednio do realiów polityczno-artystycznych w Polsce. W 1982 roku stworzył skandalizującą pracę „Matka Boska z domalowanymi wąsami”, która ukazała się na okładce pierwszego numeru magazynu „Tango”. W połowie lat 80. w jego pracach obecny był wątek hierarchii i mechanizmów rządzących światem sztuki. W 1985 roku zorganizował „Wystawę dla krasnoludków”, na której wszystkie prace zostały nadrukowane na pudełka od zapałek oraz podwieszone nisko nad podłogą, aby można było je oglądać wyłącznie na leżąco. Pod koniec lat 80., gdy wewnątrz Łodzi Kaliskiej pojawiły się tarcia, zaczął się dystansować. Symbolicznym pożegnaniem z Łodzią Kaliską i Kulturą Zrzuty był performans wykonany na solowej wystawie w Galerii Wschodniej w Łodzi, zatytułowany „Chyba czas już umierać”. Następnie powrócił do zainteresowania możliwościami fotografii i dokamerowego performansu, a od 1990 roku współtworzył kolejną grupę Stacja Pi, tym razem z Grzegorzem Zygierem, Katarzyną Pochrzęst oraz Pawłem Filasem. W ostatnich latach w swoich pracach łączy elementy autobiograficzne z naturalnymi, odrysowując cienie roślin, odciskając kamienie w mokrym papierze i tworząc obiekty nawiązujące do pobytu w szpitalu. W najnowszych pracach, po 50 latach, wrócił do malowania na płótnie. W swojej górskiej samotni prowadzi obserwacje nieba, tworzy własne mapy konstelacji gwiezdnych. Ostatnio zajmuje się także komponowaniem muzyki i tworzeniem instalacji muzycznych.

Brał udział we wszystkich wystawach Łodzi Kaliskiej, a także w wielu innych wystawach indywidualnych i zbiorowych, zarówno w Polsce, jak i za granicą. Prace artysty znajdują się w wielu kolekcjach ważnych instytucji sztuki, między innymi w Narodowej Galerii Sztuki Zachęta, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Muzeum Narodowym w Krakowie, Muzeum Sztuki w Łodzi oraz Sammlung Verbund w Wiedniu. Obecnie jest reprezentowany przez Galerię Dawid Radziszewski w Warszawie. Mieszka i pracuje w Krakowie.

Autorka biogramu: Natalia Saja.