„Ekspozycja jednej pracy” (z Janem Świdzińskim i Krzysztofem Wodiczko), Galeria Adres, Łódź 1972 (1-3/3)

"Po uprzednim ustaleniu wspólnego planu działania, 21 kwietnia 1972 r. w Warszawie Włodzimierz Borowski, Krzysztof Wodiczko oraz Jan Świdziński, zaopatrzeni w aparaty fotograficzne, ustawili się, tworząc trójkąt równoboczny, a następnie wykonali zdjęcie: Borowski sfotografował Wodiczkę, Wodiczko Świdzińskiego, a Świdziński Borowskigo. Czynność tę powtórzyli jeszcze ośmiokrotnie, za każdym razem oddalając się od siebie i powiększając rozmiary trójkąta, którego wierzchołki wyznaczały ich osoby (każdy kolejny trójkąt opisany był na poprzednim). Serię fotografii kończyło zdjęcie, na którym sylwetka osoby fotografowanej nie była już widoczna"

(Luiza Nader, Konceptualizm w PRL, Warszawa 2009)

 

"Wraz z rozwojem akcji przestałem się interesować, kim są dwaj moi partnerzy, jaki sens ma robienie tych wszystkich zdjęć, gdzie się znajduję, kim jestem i jaką wartość ma ta naiwna szkolna etiuda. [...] Czułem, że ten, kogo fotografuję to ja sam, że znikam i jestem niczym w coraz większej przestrzeni"

(Krzysztof Wodiczko)

 

"Można powiedzieć, że nic się nie zaczęło i nic się nie skończyło, jako że zawsze jest coś wcześniej i będzie coś potem"

(Jan Świdziński)

 

"Nie mogliśmy między sobą ustalić, czy to, co zrobiliśmy, ma sens i czy jesteśmy zadowoleni [...] sztuka musi być głupia, żeby była mądra [...] czy istnieje we mnie zespół elementów, które mogą spowodować zdarzenie twórcze bez mojego 'zawodowego' udziału"

(Włodzimierz Borowski)