Opis pochodzi ze strony Filmoteki Muzeum
Spowiedź to rejestracja performansu wypełniona jedynie ścieżką dialogu i rozbrzmiewającymi w tle dźwiękami mszy świętej. Jest dokumentacją aktu pokuty, realnej spowiedzi odbytej przez autora, rozmowy poufnej zarejestrowanej i przywoływanej publicznie. W trakcie dialogu w konfesjonale opisuje on swoje życie i rozterki za pomocą słów zaczerpniętych z filmu Siódma pieczęć Ingmara Bergmana, poddając pod dyskusję najpoważniejsze zagadnienia egzystencjalne. Rola odgrywana w inscenizowanej sytuacji przemienia się w prawdziwy dialog dzięki postawie kapłana, który próbuje odpowiedzieć na pojawiające się wątpliwości, przyjmując na siebie ciężar rozterek. Nie jest przy tym istotne, czy rozpoznał się jako odtwórca roli.
Zainteresowanie Dobruckiego skupia się wokół kwestii związanych z rytuałem obmycia z grzechów, procedurą, która uwalnia jednostkę z przewin moralnych, przywracając jej związek ze wspólnotą wiary. Rytuał ten wymaga wzbudzenia w spowiadającej się osobie żalu za grzechy, swoistego wstydu za dokonane czynności. Dobrucki stara się odtworzyć taką sytuację przejścia podczas aktu artystycznego, który powstaje w trakcie jednego z sakramentów. Można opisać jego działania, używając pojęcia profanacji w jej pierwotnym znaczeniu – wyjścia z obszaru świętości i powrotu rytuału spowiedzi do sfery użytkowania, co pozwala zgłębić jej tajemnicę i siłę przemiany. Jak wyznacza się pokutę za grzechy, gdzie leży ich ciężar, czym jest władza ich odpuszczania i jaki dzięki niej uzyskuje się wpływ na wspólnotę? Jeżeli performans mógłby przyjąć formę wyznania grzechów i rozmowy, to czy prowadzi do oczyszczenia?