Archiwum Polskiego Performansu

Opis pochodzi ze strony Filmoteki Muzeum

Performance dokamerowy Instalacja nieskończona Anny Płotnickiej to próba przyjrzenia się intymnej relacji, w którą wchodzimy z osobistymi przedmiotami. Zwrócenie uwagi na powiązanie rzeczy z sentymentalnymi wspomnieniami i ich udziału w kreowaniu naszej biografii.

Artystka posłużyła rzeczami z różnych porządków – od rodzinnych pamiątek po przedmioty codziennego użytku, aby stworzyć możliwie pełny katalog drobiazgów, którymi się otaczamy przez całe życie. W performansie pojawiają się m.in. ślubna broszka matki, muszle (pamiątki przywiezione przez ojca z podróży na Kubę), okulary, nożyczki, soczewki od mikroskopu, cukiernica z „parapetówki”.

Kolejne przedmioty stopniowo wypełniają powierzchnię przeźroczystej szyby, pod którą znajduje się przyglądająca się im twarz artystki. Sukcesywne namnażanie rzeczy, które prowadzi do szczelnego wypełnienia przestrzeni kadru, ma za zadanie odwzorowywać dynamikę naszego obrastania w bezlik drobiazgów. Istotna jest również technika wykorzystana w Instalacji nieskończonej – Płotnicka posługuje się metodą kolażu, żeby tworzyć skojarzeniowe, a przez to otwarte i nieskończone, kompozycje z przypadkowo zestawionych przedmiotów. Gest montażu pozbawia je osobistego kontekstu, dzięki czemu zwraca im niejako autonomię i nadaje nowe życie.

kamera: Piotr Sędzikowski, produkcja: WRO                                                                                                                             (MP)