Opis pochodzi ze strony Filmoteki Muzeum
Podstawą działań w Studio Formy Otwartej było budowanie wspólnie uczącej się oraz ewoluującej grupy. Działania prowokowane kamerą należą do ostatniego etapu tego projektu i, zdaniem Zbigniewa Libery, są najwybitniejszym osiągnięciem w jego pracowni na Akademii Sztuk Pięknych w Pradze.
W filmie Ćwiczenie nr 2 nie ma żadnego scenariusza, liczy się ciągła aktywność i improwizacja. Swoje doświadczenia podczas realizacji tego obrazu Libera wspominał później tak: „mówiłem: zrób coś. Po prostu: Coś, zrób coś – i później zrozumiałem, że to był dla nich najbardziej ekscytujący moment, bo stajesz w obliczu porażającej wolności, nie ma tematu, nie ma niczego, czego można by się uchwycić”.
Zadanie, które wykonują studenci, polega na obserwacji zachowań pozostałych uczestników oraz spontanicznym i kreatywnym reagowaniu na ich wcześniejsze działania. By zapobiec refleksyjnemu myśleniu i analizie zdarzeń, aktorzy mają tylko kilka sekund na reakcję. Studenci korzystają z różnych rekwizytów znajdujących się w pracowni, współtworzą i włączają w obszar ćwiczenia dokumentującą kamerę. Operator odgrywa tutaj znaczącą rolę, ponieważ prowokuje pozostałych do działań, będąc jednocześnie ich elementem, i pamiętając zarazem o tym, że jedynym zapisem tego wydarzenia będzie jego nagranie.
Opis na podstawie: Ł. Ronduda, Studio Formy Otwartej Zbigniewa Libery, Praga 2011; Jedyny dyplom jakim mam to zwolnienie z więzienia. Ze Zbigniewem Liberą rozmawia Janek Sowa, w: I. Illich, Odszkolnić Społeczeństwo, Warszawa 2010.
(MK)