Tadeusz Kantor, Multipart, 1970 (1-9/9)

„Multipart”, czyli „wystawa jednego obrazu w 40 egzemplarzach” miała miejsce w lutym 1970 w Galerii Foksal. Podczas pokazu galeria (będąca galerią niekomercyjną), prowadziła sprzedaż obrazów na warunkach określonych w napisanej przez artystę umowie. Umowa zobowiązywała nabywcę do powieszenia obrazu w domu w widocznym miejscu i udostępniania go odwiedzającym znajomym. Dzieło miało stać się przedmiotem dowolnych zabiegów, którym ktoś chciałby je poddać, dając upust swoim impulsom twórczym. Po upływie pół roku właściciel zobowiązany był odesłać obraz do galerii na wystawę prezentującą wszystkie multiple.

Nazwa „multipart” była zbitką słów „multiple” i „partycypacja”. Kantor stosował metodę przerysowania dla „odzyskania dla sztuki, tego co zdegradowane”. Tutaj zdegradowane było samo dzieło, sprowadzone do roli przedmiotu zaspokajającego chęć posiadania. Kantor wziął rytuał kupna i sprzedaży oraz spekulacji handlowej jako element gotowy, żeby przez kompromitację dzieła „odzyskać” je jako wyraz dość śmiesznej, ale autentycznej potrzeby.

W tekście z 1969 roku pisał: „Autora nie interesuje w multiplach aspekt popularyzacji i szerokiego przekazu informacyjnego. Widzi w nich raczej możliwość osobistego wyjścia poza granice estetycznego faktu. Autor jest w gruncie rzeczy przeciwko multiplom, ale nie neguje ich egzystencji, chce sprowadzić je z powrotem do punktu wyjścia, nic nie tracąc z ich typowego działania chce wycisnąć na nich szczególne i niepowtarzalne piętno, przez partycypację”.

(Tadeusz Kantor, "Multipart" (1969), w: Kantor. Z Archiwum Galerii Foksal, red. M. Jurkiewicz, J. Mytkowska, A. Przywara, Warszawa 1998, s. 210-211.)