Pocałunek nie zabija. Ania Nowak i gościnie

Pocałunek nie zabija. Ania Nowak i gościnie to wystawa choreograficzna, na którą składają się performanse artystki, wykonywane zarówno przez nią samą, jak i zaproszone przez nią osoby, a także prace niemal dwadzieściorga artystek i artystów stworzone w różnych technikach: fotografia, wideo, sound art, malarstwo, rzeźba. Ekspozycja zawiera też obiekty nieartystyczne, których historia, kontekst powstania czy dawne znaczenie poszerzają świat, do którego Ania Nowak zaprasza publiczność.

Choreografka w swoich pracach konsekwentnie używa języka, a czasami jego protez (jak powtórzenia, zapętlenia, zbitki trzy- lub czterowyrazowe), aby sprawdzać nowe możliwości opowiedzenia tego, na co jeszcze nie mamy odpowiednich słów. Jest zainteresowana poszerzaniem pola znaczeń i aktywnym uruchamianiem nowych, emancypacyjnych narracji. Jej twórczość jest ćwiczeniem z niebinarnego myślenia i mówienia, wskutek czego podziały – na przedmiot i performans, kopię i oryginał, indywidualizm i kolektywizm, ból i przyjemność – ulegają zatarciu, co daje nowe możliwości porozumienia.

Motywem przewodnim wystawy Pocałunek nie zabija. Ania Nowak i gościnie jest queerowa żałoba rozumiana jako żal po utracie praw, zdrowia oraz bliskich. Te doświadczenia powszechnie znane są osobom, które nie wpisują się w dominujący obraz świata ze względu na swoją tożsamość, tożsamość seksualną, pochodzenie, klasę czy stan zdrowia, także psychicznego. Jest to kolektywna opowieść o odmieńczości, „inności”, o życiu poza sztywnym gorsetem norm oraz o śmierci, żałobie i strategiach radzenia sobie ze stratą. Jak pisze Judith Butler w Ramach wojny: „Po życiu, którego nam nie żal, nie będziemy odbywać żałoby, ponieważ w istocie nigdy nie żyło, tzn. nigdy nie liczyło się jako życie”.

Poetycki tytuł ekspozycji, charakterystyczny dla pracującej w języku i z językiem Nowak, jest zapożyczony z pracy Kissing Doesn’t Kill: Greed and Indifference Do [Pocałunek nie zabija. Zabijają chciwość i obojętność] (1989) amerykańskiego kolektywu Gran Fury, który w latach 80. i 90. XX wieku zajmował się aktywizmem w czasie epidemii HIV/AIDS. Składały się na nią kolorowe banery z wizerunkami całujących się par, głównie jednopłciowych. Praca i idąca za nią bojowość – ale także złość i nadzieja – są historyczną i metaforyczną ramą dla wystawy. W tamtych aktywistycznych działaniach Ania Nowak i kurator wystawy Michał Grzegorzek dopatrują się strategii przetrwania dzisiaj, przeciwstawiając wspólnotę i bliskość obojętności.

Pocałunek nie zabija to także tytuł nowego performansu Ani Nowak, w którym ruch i spoczynek, użyte w przewrotny sposób, służą do budowania opowieści o sile bezsilności. Na wystawie w Muzeum nad Wisłą publiczność będzie mogła zobaczyć również dwa inne performanse Nowak. Jeden z nich, odbywający się codziennie w różnych, niezapowiadanych godzinach, to fragment pracy Golden Gate (2022) – wanitatywnej choreografii wykonywanej przez Alicję Czyczel i Natalię Oniśk ze szklanymi rzeźbami. Natomiast w każdą sobotę i niedzielę Ig May Engel odtworzy pracę Bez tytułu (2017), w której artystka podejmuje próbę stworzenia nowej gramatyki, by rzucić wyzwanie wewnętrznym sprzecznościom i binarności w postrzeganiu historii i (r)ewolucji.

Pocałunek nie zabija. Ania Nowak i gościnie to wystawa, która opiera się na performatywności – korzysta z jej zdarzeniowości, płynności oraz siły. Wyraża się nie tylko w działaniach na żywo, ale również w potencjale nieożywionych obiektów i spotkaniach z publicznością. Poprzez tę wielowarstwowość i fantazję Nowak chce uruchamiać, a nie tylko reprezentować, złożone i nielinearne procesy radzenia sobie z życiem i utratą. Chce zmierzyć się z tym, co w języku, jaki znamy, jest wciąż niewyrażalne.

Broszura do wystawy „Pocałunek nie zabija. Ania Nowak i gościnie"

Ania Nowak
oraz
Joan E. Biren, Tessa Boffin, A.K. Burns i L.A. Steiner, Rüzgâr Buşki, Theresa Hak-Kyung Cha, Tee A. Corinne, Weronika Czajka i Hanna Tur, Alicja Czyczel i Natalia Oniśk, DViJKA, Ig May Engel, Nancy Grossman, Petrit Halilaj, Kim Lee i Maldoror, Nadia Markiewicz, Jonny Negron, Itziar Okariz, Pakui Hardware, Luiz Roque, Liz Rosenfeld, Sin Wai Kin, Annie Sprinkle i Beth Stephens, Justyna Stasiowska, Stowarzyszenie Lambda Warszawa, Wojciech Weiss, Alicja Żebrowska

Program performansów w przestrzeni wystawy:

• Golden Gate (fragment)
  wykonanie: Natalia Oniśk i Alicja Czyczel
  codziennie, różne godziny
  ok. 25 min
   
• Pocałunek nie zabija
  wykonanie: Ania Nowak
  każdy czwartek i piątek o godz. 18.30 (z wyłączeniem 24.08 i 7.09) oraz w  sobotę 9.09 o godz. 11:30 w ramach wydarzenia Generation After. Showcase Nowego Teatru w Warszawie
  ok. 60 min
   
• Bez tytułu
  wykonanie: Ig May Engel
  każda sobota i niedziela o godz. 17.00
  ok. 15 min
  3, 9 i 10 września performans w wykonaniu Ig May Engel (język polski)
  i Edyty Kozub (Polski Język Migowy)

Prace prezentowane na wystawie mogą zawierać treści nieodpowiednie dla widzów niepełnoletnich, w tym elementy nagości lub wulgarny język. Wstęp dla osób małoletnich poniżej lat 15 jest możliwy za uprzednią zgodą rodzica lub opiekuna prawnego. Przed udzieleniem zgody rekomendujemy wcześniejsze zapoznanie się z wystawą. Pobierz formularz oświadczenia.

Роботи, представлені на виставі, можуть містити контент, неприйнятний для неповнолітніх, у тому числі елементи зображення оголеного тіла або нецензурну лексику. Вхід неповнолітніх віком менше ніж 15 років можливий за попередньою згодою батьків або законних опікунів. Перед наданням згоди рекомендуємо заздалегідь ознайомитися з виставою. Завантаж бланк заяви.