Modernologie
Artyści współcześni badają nowoczesność i modernizm

Co skłania artystów współczesnych do zainteresowania się epoką nowoczesną i modernizmem, jej estetyczną manifestacją? Co łączy tych artystów z obietnicami i językiem formalnym nowoczesności? W jaki sposób możemy poddać tę szczególną epokę historyczną krytycznej refleksji i ponownej ocenie?

Wystawa „Modernologie” stawia sobie za cel zbadanie artystycznych reakcji na nowoczesność od jej pierwotnych założeń jako ruchu społeczno-politycznego, usiłującego stworzyć uniwersalny język. Istnienie sprzecznych koncepcji nowoczesności oraz wiedza zdobyta w ostatnich latach dzięki studiom postkolonialnym doprowadziły do powstania pojęcia „wielokrotnych nowoczesności”. W tym kontekście wystawa nie proponuje ani „nowego formalizmu”, ani „powrotu do abstrakcji”. Jej celem nie jest również odkrycie nieznanych dotąd czy zapomnianych kierunków modernizmu. Wręcz przeciwnie – pokazywane prace w sposób zasadniczy podważają uwarunkowania, ograniczenia i konsekwencje nowoczesności. Ujawniają dwuznaczności i podejmują próbę nowych odczytań retoryki nowoczesności i złożonej gramatyki modernizmu. Wystawa odsłania bogatą kartografię alternatywnych punktów widzenia, narracji, linii konfliktu i nierozwiązanych sprzeczności. Około stu trzydziestu dzieł i projektów autorstwa ponad trzydziestu artystów i grup tworzy nową „mapę krytyki nowoczesności”.

Prace pokazywane na wystawie zgromadzone zostały wokół trzech wiodących motywów: pierwszym z nich jest „produkcja przestrzeni”, ukazująca serię projektów artystycznych analizujących konflikty i korespondencje pomiędzy architekturą epoki nowoczesnej i przestrzenią społeczno-polityczną. Drugi, „koncepcja języka uniwersalnego”, omawia podjętą przez modernizm próbę stworzenia uniwersalnego języka w postaci abstrakcyjnych estetycznych form i symboli. Trzecim motywem wiodącym jest „polityka przedstawiania” , ukazująca, w jaki sposób artyści wykorzystują medium wystawy oraz dzieła sztuki nowoczesnej jako środek wyrazu, podważając w ten sposób ich tradycyjne rozumienie i sytuując się tym samym w roli quasi-kuratorów. Te trzy podstawowe motywy nie są oddzielone w poszczególnych częściach wystawy, lecz przenikają się wzajemnie tworząc niezliczone dialogi pomiędzy pokazywanymi pracami. Dodatkową warstwę znaczeniową wystawy tworzy towarzyszący jej katalog zawierający obszerne eseje na temat estetycznej ideologii nowoczesności – autonomii, autentyczności i inności, oraz jej związków z kolonializmem - „drugą, ciemną stroną nowoczesności”.

Artyści:

Anna Artaker, Alice Creischer/Andreas Siekmann, Domènec, Katja Eydel, Ângela Ferreira, Andrea Fraser, Isa Genzken, Dan Graham i Robin Hurst, Tom Holert i Claudia Honecker, Marine Hugonnier, IRWIN, Runa Islam, Klub Zwei, John Knight, Labor k3000, Louise Lawler, David Maljković, Dorit Margreiter, Gordon-Matta Clark, Gustav Metzger, Christian Philipp Müller, Henrik Olesen, Paulina Ołowska, Falke Pisano, Mathias Poledna, Florian Pumhösl, Martha Rosler, Armando Andrade Tudela, Marion von Osten, Stephen Willats, Christopher Williams.