Zezwierzęcenie, etyka dzikości
Debata z udziałem Agnieszki Brzeżańskiej, Martyny Czech i Dominiki Kowyni

Agnieszka Brzeżańska

pracuje w różnych mediach: od malarstwa przez fotografię, ceramikę po wideo. Punktem wyjścia jej prac jest rzeczywistość zarejestrowana pod postacią tak różną, jak ultrasonograficzne zdjęcia pasożytów przewodu pokarmowego, fotografie wybuchów, do jakich dochodzi na powierzchni słońca, czy kadry z japońskich horrorów. Korzysta też z rozmaitych rejestrów wiedzy, jak fizyka, ekologia, filozofia, ale też alchemia, parapsychologia, ezoteryka, wiedza pierwotna czy tradycje matriarchalne. Jej prace oscylują wokół tematu katastrof, końca świata, wizji apokaliptycznych, ale też obecności religii i mistyki w życiu codziennym. 

Martyna Czech

w 2015 roku zdobyła główną nagrodę 42. Biennale Malarstwa Bielska Jesień. Wypracowała charakterystyczny gest malarski, czerpiąc z dziedzictwa nowego ekspresjonizmu, który harmonizuje z tematami poruszanymi przez artystkę na płótnie. Obrazy Czech stają się przestrzenią przepracowywania relacji, jakie łączą ją z innymi. Artystkę interesują uczucia skrajne: miłość, nienawiść, zemsta, upokorzenie, uległość, opór, ból, śmierć. Postaci prezentowane przez nią nie przyjmują jednoznacznych ról i postaw moralnych, komplikując odczytanie powyższych kategorii oraz wydawanie sądów etycznych.

Dominika Kowynia

 wypracowała oryginalny styl, w którym łączy realizm malarskiego przedstawienia z ekspresyjnym zmaganiem się z materią farby. W jej pracach istotną rolę odgrywa kolor – to za jego pośrednictwem artystka gra światłem, emocją i siłą ukazanej sceny. Punktem wyjścia dla jej dopracowanych formalnie obrazów bywa niekiedy literatura – szczególnie pisarek takich jak Doris Lessing, Margaret Atwood i Virginia Woolf. W jej obrazach doszukać się można zainteresowania ekologią, feminizmem, pamięcią czy relacjami rodzinnymi. Artystka nie tyle zdaje relację z tego, co zarejestrowały jej oko czy wyobraźnia, ile przywołuje towarzyszące konkretnym scenom emocje. Ukazane sceny, pozornie zwyczajne i oswojone, nigdy nie są jednoznaczne. 

Ewa Tatar

(ta) badacz, kurator, teoretyk. Daje wykłady performatywne. Stypendystka m.in. American Center Foundation i Fundacji na rzecz Nauki Polskiej. Najważniejsze realizacje: „Imhibition” (Muzeum Narodowe w Krakowie, 2006) i „Destroy, She said” (Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, 2017). Jej najważniejszy najnowszy tekst to „Przypadek Gertrudy S.”, w: Życie. Instrukcja obsługi, kat. wyst., Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa. Etatowo zwiazana z Galerią Arsenał w Białymstoku. Wierzy, że rzeczowniki dwurodzajowe mogą uratować świat. I Polskę.