Tramwaj zwany uznaniem
Spotkanie wokół książki Ewy Majewskiej
Ilustracja: materiały Instytutu Wydawniczego Książka i Prasa
Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie i Instytut Wydawniczy Książka i Prasa zapraszają na spotkanie wokół najnowszej książki dr Ewy Majewskiej „Tramwaj zwany uznaniem. Feminizm i solidarność po neoliberalizmie”.
Książka zapowiada nadejście feminizmu zwykłych kobiet, feminizmu zarazem queerowego i kontestującego przywileje klasowe, rasowe, społeczne i płciowe. Jest opowieścią o feministycznej praktyce, teorii i sztuce, połączeniem analizy z publicystyką, polityki z krytyką kultury. Przyglądając się Czarnemu Protestowi i Strajkowi Kobiet, ale też wczytując w teorie polityki i estetyki oraz analizy kultury, prezentuje syntetyczny i wielowątkowy proces feministycznej walki.
W spotkaniu udział wezmą dr Katarzyna Kasia, dr Julia Kubisa, prof. Andrzej Leder, dr Ewa Majewska, Natalia Sielewicz, Aleksandra Polisiewicz, rozmowę poprowadzi Stefan Zgliczyński.
„W czasach, gdy brunatny potwór faszyzmu, karmiony tym razem neoliberalnym wariantem kapitalizmu, podnosi głowę, pozostaje nam właściwie tylko socjalistyczny feminizm. Możemy oczywiście szukać innych nurtów i inspiracji, ale jest rzeczą jasną, że dwie kwestie – patriarchat i wyzysk, podlane rasistowskim i homofobicznym sosem, są dziś naszym chlebem powszednim, to nimi się krztusimy. Równościowy, lewicowy, solidarny feminizm ma na to sporo odpowiedzi. Chciałabym część z nich tu zaprezentować. W czasach, gdy słowem „solidarność” wszyscy wycierają najbardziej nawet haniebne procedery, na pewno trudniej się do niego odwoływać. W czasach, gdy słowo „feminizm” jest albo obrzucane błotem, albo traktowane jako synonim mieszczańskiego przywileju, nie jest łatwo nieść je na sztandarze. Ale spróbujmy”.
Ewa Majewska, fragment „Wprowadzenia”.
Więcej o książce: EWA MAJEWSKA – TRAMWAJ ZWANY UZNANIEM. FEMINIZM I SOLIDARNOŚĆ PO NEOLIBERALIZMIE (WPROWADZENIE)
Książka dostępna w księgarniach i sklepie internetowym wydawcy.
Katarzyna Kasia
filozofka i teoretyczka estetyki, stypendystka Rządu Włoskiego (projekt badawczy na Uniwersytecie w Turynie, Włochy) i Fundacji Fulbrighta (projekt badawczy na Uniwersytecie w Princeton, USA). Prodziekan Wydziału Zarządzania Kulturą Wizualną ASP w Warszawie, kierowniczka Kadry Katedry Historii Sztuki i Teorii Kultury. Autorka książki „Rzemiosło formowania. Luigiego Pareysona estetyka formatywności”, tłumaczka książek i tekstów włoskich filozofów (Pareyson, Vattimo i inni). Publikuje m.in. w „Intertekście”, „Kulturze Liberalnej”, „Sztuce i Filozofii”, członkini zespołu redakcyjnego „Przeglądu filozoficzno-literackiego”.
Julia Kubisa
socjolożka i publicystka. Pracuje jako adiunkt w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego gdzie zajmuje się zjawiskiem upłciowienia podziału pracy i przemianami świata pracy. Autorka książki „Bunt białych czepków. Analiza działalności związkowej pielęgniarek i położnych”. Obecnie przygotowuje „Utrzymać się na powierzchni – o walce z biedą w pięciu krajach europejskich w perspektywie indywidualnego sprawstwa” wraz z Wiesławą Kozek i Marianną Zieleńską oraz „Job Quality in the Era of Flexibility” wraz z Tommym Isidorssonem. Współpracuje ze związkami zawodowymi. Przez wiele lat związana z polskim ruchem feministycznym, współzałożycielka feministycznej Fundacji MaMa.
Andrzej Leder
doktor habilitowany, profesor w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN. Wydał rozprawy filozoficzne: "Nieświadomość jako pustka. Wokół myśli Freuda i Husserla", oraz "Nauka Freuda w epoce ‘Sein und Zeit’", pracę na temat historii Polski: "Prześniona rewolucja, ćwiczenie z logiki historycznej", rozprawę dotyczącą idei filozoficznych w XX wiecznej Europie: "Rysa na tafli. Teoria w polu psychoanalitycznym", a także, po angielsku: "The Changing Guise of Myths". Naucza w Szkole Nauk Społecznych IFiS PAN i w Collegium Civitas. Mieszka w Warszawie.
Ewa Alicja Majewska
filozofka feministyczna, adiunktka na Wydziale „Artes Liberales” UW, afiliowana współpracowniczka Institute of Cultural Inquiry w Berlinie, którego była stypendystką w latach 2014-2016. Autorka książek: „Feminizm jako filozofia społeczna. Szkice z teorii rodziny”, „Sztuka jako pozór. Cenzura i inne formy upolityczniania kultury” oraz „Tramwaj zwany uznaniem. Feminizm i solidarność po neoliberalizmie”; członkini Rady Naukowej czasopisma "Praktyka Teoretyczna". Publikowała między innymi w: "e-flux"; "Signs". "Journal for Women and Culture"; "Przeglądzie Filozoficznym", "Nowej Krytyce", "Przekroju" czy "Le Monde Diplomatique" (ed. polska). Przez wiele lat związana z ruchami alterglobalistycznymi i antyglobalistycznymi, członkini Porozumienia Kobiet 8 Marca (do 2014 roku), członkini Partii Razem.
Aleka Polis
Artystka. Feministka. Anarchistka. Aktywistka. Eksperymentatorka. W swoich realizacjach posługuje się wideo, fotografią cyfrową, tworzy animacje, filmy dokumentalne. Jej postkrytyczna twórczość otwiera pole do refleksji na temat rekonstrukcji tożsamości, czy lepiej podmiotowości, w przestrzeni kontrolowanej przez szeroko pojętą władzę. Prace Polisiewicz, tworzone z pełną świadomością ryzyka porażki poszukiwania krytycznego dyskursu, otwierają przestrzeń dla nieobciążonej propagandą interpretacji. Doktorantka na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu, autorka projektów: „Wartopia” (2005 - ); "Ziemia jak narkotyk" (2016 - ); "Rosa Rote"s (2014 - ; jest to seria performasów mycia podłóg w galeriach miejskich, wykonana jak dotąd w ponad 10 galeriach w całej Polsce, m.in. w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie); "Żyjąc, nurzamy się w śmierci" (2016 - ); „Krajobraz łódzki” (2014 dla Muzeum Sztuki w Łodzi, wraz z byłymi pracownicami przemysłu włókienniczego (zakładów Poltex). Od 2004 roku współpracuje z Ewą Majewską w ramach Syreny.tv
Natalia Sielewicz
historyczka sztuki, absolwentka Central Saint Martins College i Courtauld Institute w Londynie. Kuratorka Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, gdzie w ostatnich latach przygotowała wystawy „Ministerstwo Spraw Wewnętrznych. Intymność jako tekst”, „Chleb i róże. Artyści wobec podziałów klasowych” (wspólnie z Łukaszem Rondudą) i „Ustawienia Prywatności. Sztuka po Internecie”. Sielewicz zajmuje się również szeroko rozumianym performansem, który jako reżim ucieleśniania interesuje ją jako terytorium poszukiwań nowych modeli reprezentacji i transgresji ciała, konfrontacji z tym, co nieznane i aktualne. Owocem tych badań jest jej najnowsza wystawa o tańcu i kobiecym oporze, zatytułowana „Chuliganki”.