Spotkanie z Markiem Sobczykiem i Oskarem Dawickim
Prowadzi Łukasz Gorczyca

  • Spotkanie z Markiem Sobczykiem i Oskarem Dawickim

    Jarosław Modzelewski, Marek Sobczyk, "Das Gebet des Deutschen Pfarrer oder Bleistift Probe", kolekcja Muzeum Sztuki Nowoczesnej

Zapraszamy na pierwsze z serii spotkań z artystami, których twórczość inspiruje się gestami i postawami Andzeja Wróblewskiego bądź bezpośrednio do nich nawiązuje.

Co sprawia, że artyści wracają do tej twórczości? Jak te powroty — artystów tworzących w innym czasie i w innych kontekstach — różnią się miedzy sobą? Co je łączy?

W czwartek 5 marca o tych dialogach Łukasz Gorczyca będzie rozmawiał z Markiem Sobczykiem i Oskarem Dawickim.

Zachęcamy do pobrania tekstu wprowadzającego: Marek Sobczyk - „Andrzej Wróblewski [Ofiara, oprawca, narrator]”

Marek Sobczyk – malarz, współtworzył założoną w 1983 roku formację artystyczną Gruppa (wraz z innymi artystami z warszawskiej ASP: Ryszardem Grzybem, Pawłem Kowalewskim, Włodzimierzem Pawlakiem i Ryszardem Woźniakiem). O Gruppie pisano, że jej krzykliwa, „dzika” działalność była nie tylko buntem przeciw stanowi wojennemu, ale także przeciwko nudzie postawangardowej sztuki, która wchodziła w okres jałowego akademizmu. Obecnie wszyscy członkowie Gruppy pracują i wystawiają osobno. W 1993, wspolnie z Janem Michalskim, Martą Tarabułą i Jarosławem Modzelewskim pracował nad przygotowaniem książki “Andrzej Wróblewski niezanany”, która wraz z towarzyszącą jej wystawą nieznanych szerszej publiczności prac artysty zapoczątkowała w latach 90. powrót Wróblewskiego na polską scenę artystyczną.

Oskar Dawicki zajmuje się malarstwem, performansem, fotografią i wideo. Studiował na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu (1991–1996), gdzie uzyskał dyplom w pracowni prof. Lecha Wolskiego. W 2001 współzałożył Supergrupę Azorro (wraz z Igorem Krenzem, Wojciechem Niedzielko i Łukaszem Skąpskim). Prace i działania Oskara Dawickiego zazwyczaj charakteryzuje prześmiewczy, przewrotny i pozbawiony patosu ton. Pełen dystansu, nierzadko absurdu, ironiczny humor jest cechą  rozpoznawczą jego twórczości, tak jak niebieska brokatowa marynarka jest stałym elementem jego działań performatywnych. Sztuka Dawickiego to sztuka oporu, kultywowania niezależności myślenia i zadawania niewygodnych pytań. Jego refleksje dotyczą nie tylko samej sztuki, ale także paradoksów życia codziennego.  

Inne wydarzenia z tego cyklu: