PARLAMENT CIAŁ W WARSZAWIE
NOC CZARNEGO MLEKA

  • PARLAMENT CIAŁ W WARSZAWIE

W ramach ostatniej odsłony Departamentu Obecności w tym roku Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie zaprasza na sesję otwartą „Parlamentu Ciał” zatytułowaną „NOC CZARNEGO MLEKA”, która odbędzie się nocą 11 listopada (19.00-5.30) w przestrzeni Audytorium Muzeum przy ul. Pańskiej 3.

W programie udział wezmą: Vasyl Cherepanyn, Jodi Dean, Maria Dębińska, Sarah Diehl and Abortion Dream Team, Łukasz Drozda, Vala T. Foltyn / Valentine Tanz, Ayşe Güleç, Kem, Ewa Majewska, Joanna Ostrowska, Paul B. Preciado, Wojciech Puś, Karol Radziszewski, Natascha Sadr Haghighian, Jan Sowa, Syrena, Igor Stokfiszewski, Adam Szymczyk, Margarita Tsomou, Krzysztof Wolański
oraz: Vaginal Davis, Annie Sprinkle i Beth Stephens, Maria Galindo

PROGRAM

19:00
Paul B. Preciado i Viktor Neumann
Powitanie i wprowadzenie

19:20
Ewa Majewska i Margarita Tsomou
Feministyczny opór wobec faszyzmu. Bezpaństwowość i „nieheroiczny” aktywizm dzisiaj

20:10
Annie Sprinkle and Beth Stephens
Komunikat ekoseksualny

20:20
Sarah Diehl and Abortion Dream Team
Zaufaj kobietom – aktywizm i bezpieczna aborcja

21:10
Interwencja muzyczna (tbc)

21:30
Adam Szymczyk
Czytanie Paula Celana

21:40
Vasyl Cherepanyn i Jodi Dean
Tłumy, partia, nowa Międzynarodówka? Instytucje w czasach kryzysu solidarności ponadnarodowej

22:30
Łukasz Drozda
Ucząc się od “Radosława”

23:00
Ayşe Güleç, Natascha Sadr Haghighian, Jan Sowa, Syrena, Krzysztof Wolański
Stowarzyszenie Przyjaciół Halita Yozgata, Pavlosa Fyssasa oraz Maxwella Itoyi: Sojusze między działalnością antyfaszystowską w Atenach, Kassel i Warszawie

00:20
Joanna Ostrowska
Wyklęci

00:50
Vaginal Davis
The White to be Angry

1:10
Vala T. Foltyn / Valentine Tanz
Uczucia są faktami – magia, seks i polityka (koncert uzdrawiający)

1:50
Maria Dębińska, Fuligo Septica, Igor Stokfiszewski
Metabolizm Muzeum. Śluzowce przeciw faszystom

2:40
Maria Galindo
Komunikat anarcha-feministyczny

2:50
Paul B. Preciado z udziałem: Vala T. Foltyn / Valentine Tanz
Rytuał Czarnego Mleka: Trans-feministyczna anatomia przeciwko państwu narodowemu

3:50
Wojciech Puś z Antonym Tsyhulskyim i Magdaleną Wawrzyńczak (feat.) Pat Dudek/MILKBABY

4:30
Kem
111118

 

BIOGRAMY

Maria Dębińska jest antropolożką społeczną i aktywistką. W 2015 obroniła doktorat dotyczący kategorii transpłciowości w Polsce i opublikowała kilka artykułów na ten temat. Zaangażowana w działania społeczne i badania zaangażowane, współpracowała m.in. z Fundacją Inna Przestrzeń, "ResPubliką Nową" i Helsińską Fundacją Praw Człowieka. Obecnie interesuje się bio-hackingiem i bio-sztuką, współpracuje z laboratorium biologicznym Centrum Nauki Kopernik, w którym hoduje glony i śluzowce.

Łukasz Drozda jest politologiem i urbanistą oraz doktorem nauk o polityce publicznej. Badacz gentryfikacji i konfliktów społecznych w przestrzeni zurbanizowanej. Opublikował do tej pory książki: „Lewactwo. Historia dyskursu o polskiej lewicy radykalnej” (2015), „Uszlachetniając przestrzeń. Jak działa gentryfikacja i jak się ją mierzy” (2017) oraz „Dwa tysiące. Instrukcja obsługi polskiej urbanizacji w XXI wieku” (2018). Pracuje jako adiunkt w Instytucie Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji Uniwersytetu Warszawskiego.

Kem to feministyczna i queerowa przestrzeń projektowa skupiająca się na praktykach choreograficznych i performatywnych. Od założenia w 2016 roku Kem gości eksperymenty artystyczne, których twórczynie i twórcy zajmują się polityką afektu, cielesności i podmiotowości. Pragnieniem Kem jest tworzenie i wspieranie kontekstu dla krytycznego dialogu wokół nowej choreografii i metod anachoreograficznych, a także eksperymentowanie z formatami wydarzeń i queerową przyjemnością. Kem jest istotą kolaboracyjną, która ma wspierać i uczestniczyć w społeczności ruchów feministycznych, genderowych i antyrasistowskich.

Ewa Majewska jest filozofką feministyczną i aktywistką, adiunktką na Wydziale Artes Liberales UW. Wykładała na Gender Studies UW, była stypendystką ICI Berlin, IWM w Wiedniu, prowadziła badania w UC Berkeley w USA. Opublikowała książki: "Kontrpubliczności ludowe i feministyczne" (Warszawa, 2018), "Tramwaj zwany uznaniem. Feminizm i solidarność po neoliberalizmie" (Warszawa, 2017); "Sztuka jako pozór? Cenzura i inne formy upolityczniania kultury" (Kraków, 2013); "Feminizm jako filozofia społeczna. Szkice z teorii rodziny" (Warszawa, 2009); współredagowała tomy: "Zniewolony umysł II. Neoliberalizm i jego krytyki" oraz "Futuryzm miast przemysłowych", jest autorką artykułów i esejów m. in w: "e-flux"; "Signs", "Przeglądzie Filozoficznym", "Etyce", "Kulturze Współczesnej", "Przekroju", "Praktyce Teoretycznej".

Joanna Ostrowska jest doktorem nauk humanistycznych w zakresie historii (Wydział Historyczny UJ), absolwentka Instytutu Sztuk Audiowizualnych UJ, Katedry Judaistyki UJ i Gender Studies UW. Studiowała również produkcję filmową i telewizyjną na PWSFTviT w Łodzi. Wykładała m.in. w Katedrze Judaistyki UJ, na Gender Studies UW i na Studiach polsko-żydowskich IBL PAN. Zajmuje się tematyką związaną ze zjawiskiem przemocy seksualnej w trakcie II wojny światowej i zapomnianymi ofiarami nazizmu. Krytyczka filmowa i selekcjonerka Krakowskiego Festiwalu Filmowego. Pracowała jako dramaturżka przy spektaklach teatralnych. Obecnie studiuje również hebraistykę na Wydziale Orientalistycznym UW. Autorka książki "Przemilczane. Seksualna praca przymusowa w czasie II wojny światowej". Mieszka w Warszawie.

Wojciech Puś jest filmowcem, artystą wizualnym. Jego postemancypacyjne, analityczne prace poprzez wysublimowany, kinematograficzny charakter odwołują się do sfery queerowej abstrakcji, duchowości i intymności. Na najnowszy, pełnometrażowy film „Endless” otrzymał filmową rezydencję Feature Expanded, wspierającą artystów wizualnych w ich debiutach kinowych. Mieszka i pracuje w Łodzi i Berlinie.

Karol Radziszewski jest artystą malarzem i performerem, publicystą, autor eminstalacji, akcji, fotografii, filmów wideo. Jest absolwentem warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Uzyskał dyplom w pracowni malarstwa prof. Jarosława Modzelewskiego w 2004 roku. Stypendysta Ministra Kultury (2002,2006), laureat głównej nagrody III edycji konkursu Samsung Art Master oraz nagrody Fundacji im. Marcina Kołodyńskiego (2006). Otrzymał Paszport „Polityki” w kategorii sztuki wizualne za rok 2009. Pomysłodawca i współtwórca Latającej Galerii szu szu. Założyciel, wydawca i redaktor naczelny magazynu „DIK Fagazine”. Realizuje prace kontekstualne, pracuje z przestrzenią publiczną, jak i prywatną. Konsekwentnie od lat zajmuje się tematyką oraz estetyką queerową. Korzysta z dziedzictwa kampu, popkultury, polskiej tradycji ludowej, modernizmu i neoawangardy. Artysta mieszka i pracuje w Warszawie.

Fuligo Septica to wykwit piankowaty z gatunku śluzowców. Tworzy cytrynowożółte, śluzowate, bezkształtne plazmodium, które nie zawiera chlorofilu i nie posiada błon cytoplazmatycznych. Jest rozprzestrzeniony na całej kuli ziemskiej. Zazwyczaj rośnie na martwych pniakach, pniach drzew, opadłych liściach i innych resztkach roślinnych, ale może rosnąć również na żywych roślinach. W Polsce spotykany jest głównie w lecie i jesienią, po deszczach i jest pospolity na terenie całego kraju. W skandynawskim folklorze wykwit piankowaty jest uważany za wymioty chowańca czarownic zwanego bjära.

Jan Sowa jest materialistyczno-dialektycznym teoretykiem i badaczem społecznym. Doktor socjologii, habilitował się z kulturoznawstwa, koncentruje się na badaniach nad nowoczesnością. Autor i redaktor kilkunastu książek, m.in. "Wieczna radość. Ekonomia polityczna społecznej kreatywności" oraz "Fantomowe ciało króla. Peryferyjne zmagania z nowoczesną formą". Kurator programu dyskursywnego i badań Biennale Warszawa, wykłada na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.

Syrena to autonomiczna przestrzeń inicjatyw, mieszcząca się w odzyskanej kamienicy przy Wilczej 30 w Warszawie. Przestrzeń funkcjonuje jako miejsce działań niekomercyjnych oraz wsparcia lokalnych inicjatyw i mieszkanek_ńców. Kolektyw Syrena używa przestrzeni jako źródła bezpośrednich interwencji i konfrontacji z polityką miasta oraz prywatnych inwestorów, którzy zgodnie z priorytetem zysku wspólnie negują prawa mieszkanek_ńców do miasta. Odzyskujemy miasto na różnych polach: od akcji bezpośrednich, takich jak blokady częstych i bezprawnych eksmisji, po wsparcie zdelegalizowanych imigrantek_ów, pracowniczek_ów zatrudnianych na umowach śmieciowych, mieszkanek_ńców broniących przestrzeni publicznych oraz wszystkich osób dyskryminowanych przez wymiar sprawiedliwości i władze.

Igor Stokfiszewski jest badaczem, uczestnikiem i inicjatorem działań z zakresu teatru społecznego, teatru wspólnoty i sztuki zaangażowanej, aktywista. Autor książki "Zwrot polityczny" (2009), redaktor e-booka "Culture andDevelopment: Beyond Neoliberal Reason" (2017) i współredaktor m.in.tomów: "Built the City. Perspectives on Commons and Culture" (2015) oraz "Jerzy Grotowski – Teksty zebrane" (2012). Jest członkiem zespołu Krytyki Politycznej i rady organizacji European Alternatives. Działacz związk zawodowego Inicjatywa Pracownicza i międzynarodowego ruchu politycznego DiEM25.

Adam Szymczyk był dyrektorem artystycznym dokumenta 14 w Atenach i Kassel w 2017 roku. W 1997 współtworzył Fundację Galerii Foksal w Warszawie. Był dyrektorem w Kunsthalle Basel w latach 2004-2014. W 2008 z Eleną Filipovic był współkuratorem 5 Berlin Biennale, “When Things Cast No Shadow”. Jest członkiem rady programowej Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie i Członkiem Komitetu Doradczego Kontakt. Kolekcji Sztuki Erste Group i Fundacji ERSTE w Wiedniu. W 2011 roku otrzymał nagrodę Waltera Hoppsa za osiągnięcia kuratorskie od Fundacja Menil w Houston.

Krzysztof Wolański doktor filozofii i socjolog, starający się w praktyce wypracować immanentną i interdyscyplinarną metodę analizy konkretnych punktów pola społecznego, zakorzenioną w schizoanalizie Deleuze’a i Guattariego, nauczyciel licealny oraz twórca kulturowego i artystycznego kontentu (przede wszystkim tekstów i wystąpień, ale również happeningów, teledysków czy gier komputerowych). Autor książki “Bóg, nerwy i psychoanaliza. Przypadek Sędziego Schrebera” oraz współautor, wraz z Janem Sową, “Sport nie istnieje. Igrzyska w dobie spektaklu”.  

Najbliższe publiczne zgromadzenie Parlamentu Ciał (PC) zaplanowane jest w Warszawie, 11 listopada 2018, a jego celem jest zawiązanie antyfaszystowskiej, antykolonialnej i transfeministycznej koalicji.

Dzięki gościnie udzielonej przez Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Parlament Ciał zbiera się w setną rocznicę odzyskania przez Polskę niepodległości.

Uznając wzajemną zależność wszystkich żywych istot na ziemi i odrzucając narodową tożsamość jako ramę myślenia o suwerenności w łonie współczesnego kapitalizmu, Parlament Ciał zwołuje pozbawione obywatelskich praw ciała do stawienia się na radosnym zgromadzeniu, wymierzonym przeciw idei państwa narodowego.
Pierwotnie powołany do istnienia w ramach Programu Publicznego wystawy documenta 14, podjąwszy zakończoną porażką próbę przekształcenia ekonomicznych i instytucjonalnych podstaw wystawy, Parlament Ciał przekształcił się w bezpaństwową instytucję-w-procesie-stawania, pozbawioną organizacji i pasożytującą na innych instytucjach dla zainicjowania krytycznych przeobrażeń i doprowadzenia do swego powtórnego upolitycznienia.

Źródła Parlamentu Ciał tkwią w Atenach, a miano i powołanie PC zawdzięcza klęsce demokracji przedstawicielskiej, jakiej Grecja doświadczyła w lipcu 2015 roku, przy okazji referendum „OXI”. Gdy grecki rząd odmówił uznania podjętej przez obywateli decyzji o odrzuceniu warunków pomocy zagranicznej, narodowy parlament Grecji popadł w ruinę, stając się instytucją niezdolną do reprezentowania swoich obywateli. Jednocześnie, przez wiele dni, ateński Plac Konstytucji i wiele ulic wypełniały głosy i ciała tysięcy Atenek i Ateńczyków, Greczynek i Greków. Ten plac wypełnił się także tysiącami imigrantów i uchodźców, napływających każdego dnia do portu w Pireusie. Pojawiła się wówczas nagląca potrzeba zwołania kontrparlamentu nie zważającego już na potrzeby rynku i narodowość, co stało się jasne również w Kassel, uwikłanym w przemysł zbrojeniowy oraz w eksport broni, sprzedawanej do licznych obszarów konfliktów na całym świecie.

W Parlamencie Ciał zasiadają ci i te, którym państwa narodowe odmówiły pełnego politycznego uznania. Nie ma on na celu budowania ani jednolitego pojedynczego dyskursu tożsamościowego ani jednorodnej przestrzeni dla rasowej, rodzajowej czy płciowej reprezentacji. Przeciwnie, naszym zamiarem jest stworzenie nowego forum dla artystek/ów i działaczek/y, sceny otwartej na eksperymenty, medialne produkcje i debaty, nieodzownej dla nowej demokracji, która ma się narodzić.

PC jest miejscem kulturowego aktywizmu, krytycznym narzędziem służącym zbiorowemu poszukiwaniu i budowaniu odmiennych sposobów wytwarzania i zarządzania wiedzą oraz życiem, odmiennej widzialności i afektu, angażujących ciała, wiedzę, a także praktyki artystyczne.

W ramach pierwszego publicznego zgromadzenia Parlamentu Ciał w Warszawie przedstawione zostaną istniejące już, a także nowo powstające Stowarzyszenia Formy Otwartej. Czerpiąc inspirację z metodologii „formy otwartej”, wypracowanej przez Oskara Hansena, wzory zaś z podejmowanych pod koniec XVIII wieku prób nawiązania kontrkulturowych więzi w walce z niewolnictwem, Stowarzyszenia Formy Otwartej działają w charakterze samokształcącej, samoorganizującej się kontrpubliczności, która korzystając z gościny Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, wypracowywać będzie własne procedury i formułować własne programy krytyki.

W trakcie listopadowego zgromadzenia, Bezpaństwowe Stowarzyszenie Politycznych Innych (The Apatride Society of the Politically Other), powołane do życia w Atenach we wrześniu 2016 roku, rzuci kolejne wyzwanie zakusom państwa narodowego, namysłowi poddając dyskursy i praktyki antykolonialne. Z kolei Stowarzyszenie Przyjaciół Halita Yozgata i Pavlosa Fyssasa (The Society of Friends of Halit Yozgat and Pavlos Fyssas) założone w Kassel w kwietniu 2017 celem uczczenia pamięci Halita Yozgata, zamordowanego w Kassel przez neonazistów w 2006 roku oraz Pavlosa Fyssasa, zabitego przez jednego z ateńskich członków skrajnie prawicowej partii Złoty Świt. W Warszawie, stowarzyszenie to będzie kontynuować walkę z instytucjonalnymi formami rasizmu powołując Stowarzyszenie Maxwella Itoyi – Nigeryjczyka zastrzelonego przez policję na warszawskim Stadionie Dziesięciolecia 23 maja 2010 roku.

Nocą 11 listopada powołane zostanie również Stowarzyszenie Czarnego Mleka.

11 LISTOPADA, NOC CZARNEGO MLEKA

Przybywając do Warszawy, Parlament Ciał odpowiada na pilne wezwanie płynące z kręgów sztuki i kultury: Polska stała się miejscem wyłaniania się skrajnych form patriotyzmu, umacniania się supremacji białych oraz polityki ochrony granic, czego owocem była jedna z największych prawicowych demonstracji na świecie: marsz, który odbył się w ubiegłym roku w Narodowy Dzień Niepodległości, skandujący hasło „Śmierć wrogom ojczyzny!”.

W kontekście wzmożenia dyskursów neofaszystowskich i neokolonialnych, Parlament Ciał chce działać jak odwrócone zwierciadło, odsłaniając problemy nękające europejskie demokracje przedstawicielskie. Politykę pojmuje przy tym nie jako ideologię, lecz jako działania poetyckie czerpiąc metodologię z dziedziny sztuki, teorii krytycznej i aktywizmu.

Celem stawienia czoła podejmowanym przez część polskiego parlamentu próbom wprowadzenia całkowitego zakazu aborcji oraz delegalizacji wszelkich form sprawczego działania niepodległych ciał, kryjących w sobie potencjalnie ciężarną macicę, Parlament Ciał zbiera się w Warszawie, by zorganizować noc dla odmawiających reprodukcji nimfomanek i nimfomanów.

NOC CZARNEGO MLEKA będzie zgromadzeniem poświęconym problemom polityki reprodukcyjnej i ideologii białej supremacji, hołubionej przez państwa narodowe. Sprzeciwiając się rozrodowi i antyimigracyjnej polityce europejskich narodów, celebrując nie-białą, migrancką i odmieńczą cielesność, proponujemy podzielenie się czarnym mlekiem ponad granicami: rodzaju, płci, seksualności, rasy, gatunku...

Nowo powstałe Stowarzyszenie Czarnego Mleka bierze na siebie zadanie przemyślenia biopolityki i nekropolityki państwa narodowego oraz problemów reprodukcji, a także ich związków z rosnącymi w siłę ideologiami patriarchalnymi, zbierze się po raz pierwszy w trakcie obchodów „odrodzenia Polski jako państwa”. Przezwyciężając politykę tożsamości, za nimfomaniakalne uznajemy wszelkie ciała, swobodnie i błogo oddające się społecznym, seksualnym i służącym wzajemnej trosce działaniom, wykraczającym poza program odtworzenia narodu.

Pytania, jakie stawiamy w tym kontekście, są następujące: Kto się reprodukuje i co jest reprodukowane? Jakie miejsce macica zajmuje w ramach politycznej ekonomii państwa narodowego? Czy wyposażonych w macicę ciał jako klasy nie powinno się dziś uznać za lumpenproletariat świata? A jeśli tak, czy szeroki sojusz robotnic i robotników seksualnych i reprodukcyjnych nie stanowi największego z politycznych kolektywów, przekraczającego granice narodowe?

Zwracamy się do członkiń i członków ruchu robotniczego, ruchu transfeministycznego i ruchu odmieńców, ruchu hakerów i hakerek, piratek i piratów, uczestniczek i uczestników walk o sprawę osób z niepełnosprawnościami i niepełnosprawnych, robotnic i robotników seksualnych, działaczek i działaczy ruchów antywięziennych i antypsychiatrycznych, koalicji (na rzecz) migrantów i uchodźców, wszystkich odmawiających rozrodu, nimfomanek i nimfomanów z całego świata, do wychylenia z nami pucharu czarnego mleka w trakcie całonocnego obrzędu.

Parlament Ciał zbiera się po raz pierwszy w Warszawie zapraszając do swego grona artystów i artystki, aktywistki i aktywistów, teoretyczki i teoretyków, performerki i performerów, robotnice i robotników, migrantki i migrantów, zachęcając do zbiorowego eksperymentowania z radykalnymi przeobrażeniami sfery publicznej, do tworzenia niezliczonych nowych form podmiotowości.

Przestrzeń spotkania w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie zmieni się w swoistą agorę nazwaną przez nas DEMOS (gr. „LUD”) - przestrzeń zaprojektowaną przez greckiego architekta i artystę Andreasa Angelidakisa na potrzeby Parlamentu Ciał działającego w Atenach. Wznoszony, i wzorowany zarazem, na ruinach dzisiejszych demokracji, DEMOS jest przykładem miękkiej budowli w rozpadzie, z fałszywego betonu, budowli przeznaczonej do składania i rozkładania na rozmaite sposoby, reorganizującej wewnętrzną strukturę przestrzeni, tworzącej różnorakie podia do zabierania głosu, przemawiania, performansów, itd.

Kładąc nacisk na procesualność, Parlament Ciał jest strukturą czasową o własnej partyturze, która rytmicznie i za pomocą powtarzalnych ruchów przekracza granice.
Począwszy od 11 listopada, przez cały rok 2019, Parlament Ciał, wraz z powołanymi tu Stowarzyszeniami rozszerzać będzie swą działalność w Warszawie, a także sięgać poza nią, by nawiązywać sojusze z podobnymi walkami toczonymi w innych częściach Europy i świata.

Paul B. Preciado
Viktor Neumann
 

Zobacz także:

Inne wydarzenia z tego cyklu: