Nieznośna trwałość aury. Benjaminowska próba estetyki marksistowskiej rozważona na nowo
Prof. Adam Lipszyc

W głośnym eseju „Dzieło sztuki w dobie reprodukcji technicznej” Walter Benjamin podjął próbę stworzenia – w swoim przekonaniu – pierwszej prawdziwie marksistowskiej filozofii sztuki.

W centrum jego koncepcji leży pojęcie aury, definiowanej jako efekt nieusuwalnego dystansu wytwarzanego przez dzieło sztuki. Zgodnie ze słynną hipotezą Benjamina, w dobie reprodukcji technicznej aura – znak zakorzenienia sztuki w praktykach kultowych – miałaby zanikać. Równocześnie miałaby się otwierać droga ku sztuce postauratywnej, ufundowanej na praktyce politycznej. Podczas wykładu proponuję poddać tę koncepcję gruntownej i krytycznej analizie na tle wcześniejszych tekstów Benjamina, rozważyć jej wartość i ograniczenia, zapytać o jej aktualność oraz ewentualne modyfikacje, które pozwoliłyby ją ożywić na nowo.