Inny Transatlantyk
Sztuka kinetyczna i op-art w Europie Środkowo-Wschodniej i Ameryce Łacińskiej

  • Inny Transatlantyk

    Jesus Rafael Soto, Penetrable, Musée d'Art Moderne de la Ville de Paris 1969 © Andre Morain

Muzeum Sztuki Nowoczesnej zaprasza na konferencję „Inny Transatlantyk. Sztuka kinetyczna i op-art w Europie Środkowo-Wschodniej i Ameryce Łacińskiej”.

Sztuka kinetyczna i op-art to znak fascynacji ruchem - jego efektami, estetyką, dynamicznymi możliwościami tworzenia nowych, interaktywnych relacji z publicznością. Idee zrodzone w kręgu dadaizmu i konstruktywizmu na początku wieku w okresie powojennym przeżywały swój swoisty renesans.

Głośna wystawa „Le Mouvement” („Ruch”) zorganizowana w paryskiej galerii Denise René w 1955 roku przywracała awangardowe zainteresowania ruchem w konstrukcjach przestrzennych, łącząc takich artystów jak Alexander Calder, Marcel Duchamp i młodszych: Yaacov Agam, Pol Bury, Robert Jacobsen, Jesús Rafael Soto, Jean Tinguely, Victor Vasarely i wielu innych. Powojenny, wypełniony migrantami Paryż stał się niejako kolebką poszukiwań sztuki odzwierciedlającej chwiejną równowagę, a jednocześnie - przez fascynację nauką, nowymi technologiami i cybernetyką - rozbudzającej nadzieje na przyszłość.

Konferencja „Inny Transatlantyk. Sztuka kinetyczna i op-art w Europie Środkowo-Wschodniej i Ameryce Łacińskiej” to próba spojrzenia na ten nurt z nowej perspektywy.

Przez krótki, ale historycznie znaczący moment w okresie powojennym, od późnych lat 50. do początku lat 70., artyści Europy Środkowo-Wschodniej oraz Ameryki Łacińskiej ulegli wspólnemu entuzjazmowi wobec sztuki kinetycznej i op-artu. Stanowiło to rodzaj alternatywy i wyzwania dla północnoatlantyckiego mainstreamu: osi łączącej główne ośrodki artystyczne (Paryż, Londyn i Nowy Jork) i wytwarzane przez nie kolejne trendy: począwszy od malarstwa gestu z koncepcją artysty-geniusza (nie tylko w abstrakcyjnym ekspresjonizmie i kolejnych formach post-ekspresjonizmu, ale także w takich nurtach, jak Art Brut, Fluxus, Nouveau Réalisme, itp.), przez pop-art, minimalizm, aż po konceptualizm i tzw. praktykę post-konceptualną.

W tym samym czasie, i niejako w cieniu tych trendów, zaczęły pojawiać się alternatywne osie łączące Warszawę, Budapeszt, Zagrzeb, Bukareszt, Buenos Aires, Caracas i São Paulo. Były to sieci praktyk artystycznych poświęcone zupełnie odmiennym zagadnieniom estetycznym i sytuujące się wobec wspólnego doświadczenia politycznych totalitaryzmów. Zagadnienia te zorganizowane były wokół paradygmatu postępu i nauki (znajdujących się w kryzysie w zniszczonej wojenną pożogą Europie i niepopularnych wśród amerykańskich artystów i intelektualistów będących świadkami zrzucenia przez ich kraj dwóch bomb atomowych na Japonię), pojęć maszyny, technologii i percepcji.

Ruchome, tworzone często w multidyscyplinarnych zespołach realizacje bardziej niż mistrzowskimi, kompletnymi czy gotowymi obiektami przedstawianymi publiczności do podziwiania, były dla swoich odbiorców – zarówno w muzeach, jak i w przestrzeni publicznej – rodzajem otwartej propozycji. Zdecentrowane, nieosadzone i ciągle zmieniające swoje parametry były rodzajem eksperymentu artystycznego z szerokimi konotacjami utopii społecznej i politycznej. Tym samym sztuka kinetyczna i op-art tego okresu były znakiem zupełnie innej przedmiotowości, wyrastającej z kompletnie innej koncepcji podmiotowości.

Jednym z celów projektu „Inny Transatlantyk. Sztuka kinetyczna i op-art w Europie Środkowo-Wschodniej i Ameryce Łacińskiej” jest opisanie geopolitycznego kontekstu sytuacji, w której sztuka kinetyczna i op-art były de facto promowane jako pewnego rodzaju oficjalna sztuka państwowa akceptowalna dla reżimów politycznych wrogo nastawionych wobec bardziej swobodnych w formie abstrakcji czy ekspresji.

Argumentacja z zakresu historii sztuki leżąca u podstaw niniejszego projektu badawczego stanowi pewną spekulację, propozycję hipotetycznej odpowiedzi osadzonej w szerokich ramach społeczno-politycznej historii, teorii kultury oraz próbę odpowiedzi na pytanie o to, co powodowało, iż artyści działający w tak różnych kontekstach kulturowych gromadzili się wokół konkretnego paradygmatu estetycznego, tak pośpiesznie wykreślonego z XX-wiecznego kanonu historii sztuki północnoatlantyckich ośrodków władzy.

„Inny Transatlantyk. Sztuka kinetyczna i op-art w Europie Środkowo-Wschodniej i Ameryce Łacińskiej” jest tym samym ćwiczeniem w nieustającym przepisywaniu historii: przywracaniem teraźniejszości tego, co wydaje się odległą i nieprzeniknioną przeszłością.

Uczestnicy:

Monica Amor, Rachel Haywood Ferreira, Ariel Jiménez, Anna Maria Leśniewska-Zagrodzka, Armin Medosch, Magdalena Moskalewicz, Daniel Muzyczuk, Sasha Obukhova, Osbel Suárez, Attila Tordai-S., Andrzej Turowski, Daniel Garza Usabiaga

Program konferencji

 

Piątek, 21 października

 

16:00 -16:20 - Powitanie gości

Joanna Mytkowska, dyrektor Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie
Marta Dziewańska, kuratorka działu badań Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie

16:20 - 17:00 - Wprowadzenie

Abigail Winograd, niezależna kuratorka
Dieter Roelstraete, kurator Documenta 14

17:00-19:30 - Wykłady wstępne

17:00-18:00 - Nowoczesne synchronie i anachronizmy w Ameryce Łacińskiej, Ariel Jiménez, niezależny kurator, Caracas
18:00-19:00 - Lumino-kinetyczna organizacja przestrzeni czyli sztuka L&M, Andrzej Turowski, profesor historii sztuki Uniwersytetu Burgundzkiego, Dijon
19:00-19:30 - Pytania i odpowiedzi

 

Sobota, 22 października
 

10:30-13:00 - Kontekst polityczny (moderator: Dieter Roelstraete)

10:30-11:10 - "Kubańska sztuka konkretna i jej latynoamerykański łącznik", Osbel Suárez, niezależny kurator, Madryt
11:10-11:50 - “Biennale Form Przestrzennych w Elblągu (1965-1973) jako eksperyment społeczny”, Anna Maria Leśniewska, IS PAN, Warszawa
11:50-12:30 - "Grupa DVIZHENIE [Ruch]: Echa awangardy. Kontrowersyjna historia sztuki kinetycznej w Związku Radzieckim", Sasha Obukhova, kuratorka archiwum, Muzeum Sztuki Współczesnej Garage, Moskwa

12:30-13:00 - Pytania i odpowiedzi

14:00-16:30 - Technologia i kolektywna wyobraźnia (moderator: Daniel Muzyczuk)

14:00-14:40 - "Łącznik konstruktywistyczny i peryferyjna nowoczesność w krajach byłej Jugosławii i Ameryki Łacińskiej", Armin Medosch, artysta, pisarz i kurator, Wiedeń
14:40-15:20 - "Powrót science fiction w Ameryce Łacińskiej w czasie wyścigu kosmicznego/ery atomu", Rachel Haywood Ferreira, profesor języka hiszpańskiego i portugalskiego, Iowa State University, Iowa
15:20-16:00 - "Przypadek grupy Sigma" Attila Tordai-S., niezależny kurator i pisarz, Kluż
16:00-16:30 - Pytania i odpowiedzi

17:00 -19:30 - Horyzont teoretyczny i rola diaspory (moderatorka: Abigail Winograd)

17:00-17:40 - "Sztuka kinetyczna i Ameryka Łacińska: wybrane międzynarodowe ścieżki i dialogi", Daniel Garza Usabiaga, kurator i badacz, Meksyk
17:40-18:20 "Op art i sztuka kinetyczna w Polsce ok. roku 1965. Ćwiczenia z przynależności", Magdalena Moskalewicz, historyczka sztuki i kuratorka, School of the Art Intitute of Chicago, Chicago
18:20-19:00 - "Nie-obiekty i quasi-obiekty: Uwagi o kierunkach badań u progu nowoczesności", Monica Amor, historyczka sztuki, Maryland Institute College of Art, Maryland
19:00-19:30 - Pytania i odpowiedzi

19:30-20:15 - Podsumowanie konferencji

Monica Amor

profesor sztuki nowoczesnej i współczesnej na Maryland Institute College of Art, autorka książki „Theories of the Nonobject: Argentina, Brazil, Venezuela 1944-1969” wydanej przez University of California Press, a także krytyczka i autorka esejów publikowanych m.in. w "Art Margins", "Artforum", "Art Journal", "Art Nexus", "Grey Room", "October", "Poliester", "Third Text" oraz "Trans". Jej projekty kuratorskie to między innymi: „Beyond the Document” w Reina Sofia w Madrycie (2000), „re-drawing of the line” w Art in General w Nowym Jorku (2000), „Geo Defying Structures” dla Serralves Foundation w Porto (2006) oraz „Mexico: Expected/Unexpected” w La Maison Rouge w Paryżu (2008).

Marta Dziewańska

kierowniczka badań i kuratorka w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, doktorantka na wydziale filozofii (SNS) w Polskiej Akademii Nauk. Kuratorka i współkuratorka wielu wystaw, m.in. „Andrzej Wróblewski: Recto / Verso” (z Erickiem de Chassey, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie oraz Museo Reina Sofia w Madrycie, 2015/2016), „Maria Bartuszova: Formy Przejściowe” (MSN, 2015). Redaktorka publikacji „Maria Bartuszova: Formy Przejściowe” (2016) i „Ion Grigorescu. W ciele ofiary (2010), współredaktorka, m.in. „Andrzej Wróblewski: Recto / Verso” (z Erickiem de Chassey, 2015), „1968-1989. Political Upheaval and Artistic Change” (z Claire Bishop, 2009). Autorka tekstów krytycznych publikowanych w katalogach wystaw i prasie artystycznej i Curatorial Advisor w zespole documenta 14.

Rachel Haywood Ferreira

adiunkt języka hiszpańskiego i portugalskiego na Iowa State University. W badaniach skupia się na wczesnym i złotym okresie latynoamerykańskiego science fiction, a także na studiach porównawczych. Autorka książki „The Emergence of Latin American Science Fiction” (wyd. Wesleyan University Press, 2011). Obecnie pracuje nad publikacją pod roboczym tytułem „Latin American Science Fiction in the Space Age” (Latynoamerykańskie science fiction w erze kosmicznej). Jest współredaktorką serii książek „Studies in Global Science Fiction” wydawnictwa Palgrave Macmillan oraz magazynu Extrapolation i zastępczynią redaktora "Alambique: Revista Académica de Ciencia-Ficción y Fantasía / Jornal Académico de Ficção Científica e Fantasia". Członkini zespołów redakcyjnych pism "Science Fiction Studies", "Journal of the Fantastic in the Arts" i "Zanzalá – Revista Brasileira de Estudos de Ficção Científica", a także redaktorka działu poświęconego latynoamerykańskiemu science fiction w „The Encyclopedia of Science Fiction”.

Ariel Jiménez

historyk i niezależny kurator sztuki nowoczesnej i współczesnej. W latach 1997-2011 główny kurator Colección Patricia Phelps de Cisneros (CPPC), dyrektor i główny kurator Museo de Arte Moderno Jesús Soto w Ciudad Bolívar (2004–2006), dyrektor Sala Mendoza w Caracas (1989-1997), badacz działu sztuki w Instituto Internacional de Estudios Avanzados (IDEA) w Caracas (1986–1989) oraz dyrektor działu edukacji i mediów audiowizualnych Museo de Arte Contemporáneo w Caracas (1984–1986). Autor publikacji poświęconych sztuce wenezuelskiej i latynoamerykańskiej, w tym „La primacía del color” (Caracas: Monte Ávila Editores, 1992); „He vivido por los ojos. Correspondencia Alejandro Otero/Alfredo Boulton 1946– 1974” (Caracas: Fundación Alberto Vollmer i Fundación Museo Alejandro Otero, 2001); „Conversaciones con Jesús Soto” (Caracas: Fundación Cisneros, 2001); „Soto” (Caracas: Fundación Jesús Soto i Fundación Banco de Venezuela, 2007); „Alfredo Boulton and his Contemporaries: Critical Dialogues in Venezuelan Art 1912– 1974” (Nowy Jork: The Museum of Modern Art, 2008); „Carlos Cruz-Diez in conversation with/en conversación con Ariel Jiménez” (Nowy Jork: Fundación Cisneros, 2010); „Jesús Soto in conversation with/en conversación con Ariel Jiménez” (Nowy Jork: Fundación Cisneros, 2011); „Ferreira Gullar in conversation with/en conversación con Ariel Jiménez” (Nowy Jork: Fundación Cisneros, 2012), „Roberto Obregón en tres tiempos” (Caracas: Colección C&FE, 2013); „Waltercio Caldas in conversation with/en conversación con Ariel Jiménez” (Nowy Jork: Fundación Cisneros, 2016) i „Dolor Cifrado/Roberto Obregón o una estética de los inconmensurables” (Caracas: Fundación Seguros Venezuela. Planowana publikacja: 2017).

Anna Maria Leśniewska-Zagrodzka

historyk sztuki, krytyk, wykładowca Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi (od 2006). Prowadziła badania nad sztuką przestrzeni w Pracowni Plastyki Współczesnej Instytutu Sztuki PAN (1988-1994), a następnie w Muzeum Narodowym w Warszawie (1987-1988; 1994-2002). W Instytucie Sztuki PAN obroniła rozprawę doktorską „Nowe miejsce rzeźby w sztuce polskiej lat 60. XX w.”, jako wyraz przemian w sztuce przestrzeni napisaną pod kierunkiem dr. hab. Joanny Sosnowskiej, prof. IS PAN. Pracę badawczą łączy z praktyką kuratorską, jest autorką ponad 40 wystaw, w których podejmowała problemy związane z szeroko rozumianym zagadnieniem funkcjonowania zarówno tradycyjnej rzeźby, jak i realizacji w przestrzeni publicznej, prezentując je m.in.: w Muzeum Narodowym w Warszawie, Narodowej Galerii Sztuki Zachęta w Warszawie, Międzynarodowym Centrum Kultury w Krakowie, Galerii Arsenał w Poznaniu. Wydała monografie: „Henryk Morel 1937-1968. Rzeźba, rysunek, kompozycja przestrzenna” (1996), „Antoni Mikołajczyk” (1998), „Barbara Zbrożyna” (2006), „Puławy 66” (2006), „Magdalena Więcek. Przestrzeń jako narzędzie poznania” (2013).
 

Armin Medosch

artysta, kurator i badacz. Inicjator wiedeńskiej grupy roboczej Technopolitics i współkurator wystawy Fields wraz z RIXC w Rydze w 2014. Autor głośnej “New Tendencies - Art at the Threshold of the Information Revolution” wydanej przez MIT Press w 2016 roku.

Magdalena Moskalewicz

historyczka sztuki, redaktorka, kuratorka, specjalizuje się w sztuce środkowoeuropejskiej XX i XXI wieku. W Instytucie Historii Sztuki UAM obroniła doktorat o eksperymentach z malarstwem w Polsce w latach 60. Autorka licznych publikacji na temat malarstwa abstrakcyjnego, asamblażu i sztuki konceptualnej, a także sztuki współczesnej, była redaktorką naczelną miesięcznika o sztuce „Arteon”. W latach 2012-2015 pracowała na stanowisku post-doktorskim w Muzeum Sztuki Nowoczesnej (MoMA) w Nowym Jorku, gdzie kierowała grupą badawczą zajmującą się sztuką powojenną z Europy Środkowo-Wschodniej w ramach globalnej inicjatywy muzeum – C-MAP. Była również redaktorką nowej publikacji nternetowej MoMA o nazwie „post: notes on modern and contemporary art around the globe”. W swojej praktyce badawczej, redakcyjnej i kuratorskiej Moskalewicz interesuje się problematyką lokalnych narracji historyczno-artystycznych oraz kwestią reprezentacji tożsamości poprzez sztukę. Tej problematyki dotyczył jej projekt kuratorski dla Pawilonu Polskiego na 56. Biennale w Wenecji (2015): *Halka**/Haiti 18°48'05"N72°23'01"W*, przygotowany we współpracy z artystami Joanną Malinowską i C.T. Jasperem, oraz książka pod tym samym tytułem. Jej ostatnia wystawa „Podróżnicy. Doświadczenie wędrówki w nowej sztuce z Europy Środkowo-Wschodniej” była pokazywana w warszawskiej Zachęcie latem 2016 roku. Moskalewicz wykładała historię sztuki na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza, Uniwersytecie Nowojorskim (NYU) oraz Uniwersytecie Carnegie Mellon w Pittsburgu (CMU). Obecnie mieszka w Chicago, gdzie wykłada w Wyższej Szkole Instytutu Sztuki (School of the Art Institute of Chicago).

Daniel Muzyczuk

Daniel Muzyczuk jest kierownikiem Działu Sztuki Nowoczesnej w Muzeum Sztuki w Łodzi. Kurator projektów m. in.: „Long Gone Susan Philipsz, Poszliśmy do Croatan” (z Robertem Rumasem), „MORE IS MORE” (z Agnieszką Pinderą i Joanną Zielińską), „Melancholia sprzeciwu” (z Agnieszką Pinderą), „Spojrzenia 2011” oraz „Dźwięki elektrycznego ciała. Eksperymenty w sztuce i muzyce w Europie Wschodniej 1957-1984” ( z Davidem Crowleyem), "Notatki z podziemia. Sztuka i muzyka alternatywna w Europie Wschodniej 1968-1994" (wraz z Davidem Crowleyem), oraz "Muzeum rytmu" (z Natashą Ginwalą. Kurator pawilonu polskiego na 55 Biennale Sztuki w Wenecji. Zwycięzca (z Agnieszką Pinderą) konkursu im. Igora Zabla w 2011. Vice-prezes AICA Polska

Sasha Obukhova
historyczka sztuki i kuratorka archiwum w Muzeum Sztuki Współczesnej Garage w Moskwie. W 1992 ukończyła studia na Moskiewskim Uniwersytecie Państwowym. W 1993 studiowała na Uniwersytecie Środkowoeuropejskim w Pradze. W latach 90. i pierwszej dekadzie XXI wieku pracowała w Instytucie Sztuki Współczesnej w Moskwie, Państwowej Galerii Tretiakowskiej, Narodowym Centrum Sztuki Współczesnej w Moskwie oraz Art Project Foundation. Członkini rady ekspertów Nagrody Kandinskiego. W 2014 roku otrzymała Nagrodę Kuriochina.

Dieter Roelstraete

członek zespołu kuratorskiego Adama Szymczyka powołanego do organizacji Documenta 14 w Atenach i Kassel w 2017. W latach 2012-2015 był głównym kuratorem Muzeum Sztuki Współczesnej w Chicago, gdzie organizował wystawy „Goshka Macuga: Exhibit, A” (2012); „The Way of the Shovel: Art as Archaeology” (2013); „Simon Starling: Metamorphology” (2014); „The Freedom Principle: Experiments in Art and Music 1965 to Now” (2015, wspólnie z Naomi Beckwith); oraz „Kerry James Marshall: Mastry” (2016, wspólnie z Ianem Alteveerem i Helen Molesworth). W latach 2003-2011 był kuratorem Muzeum Sztuki Współczesnej w Antwerpii (MuHKA), gdzie organizował duże wystawy zbiorowe oraz wystawy monograficzne, m.in. „Emotion Pictures” (2005); „Intertidal, a survey show of contemporary art from Vancouver” (2005); „The Order of Things” (2008); „Liam Gillick and Lawrence Weiner - A Syntax of Dependency” (2011); „A Rua: The Spirit of Rio de Janeiro” (2011); „Chantal Akerman: Too Close, Too Far” (2012), a także projekty grupowe: „Academy: Learning from Art” (2006), „The Projection Project” (2006) oraz „Kerry James Marshall: Paintings and Other Stuff” (2013). W 2013 Roelstraete był współkuratorem „Honoré d’O: The Quest” w belgijskim pawilonie na 51. biennale sztuki w Wenecji. Organizował wystawy indywidualne prac Roya Ardena (Vancouver Art Gallery, 2007) oraz Stevena Shearera (De Appel, Amsterdam, 2007), a także wystawy zbiorowe w galeriach i instytucjach w Belgii, Niemczech i Meksyku. W latach 2007-2011 prowadził zajęcia w programie kuratorskim De Appel w Amsterdamie oraz w Piet Zwart Institute w Rotterdamie. Obecnie jest członkiem Thought Council, grupy doradców Fondazione Prada w Mediolanie i Wenecji. Jako były redaktor "Afterfall" i współzałożyciel pisma "FR David", Roelstraete ma na koncie wiele publikacji na temat sztuki współczesnej i związanych z nią tematów filozoficznych w licznych katalogach i pismach, m.in. "Artforum", "Art Review", "e-flux journal", "Frieze", "Metropolis M", "Monopol", "Mousse Magazine", "Parkett" i "Texte zur Kunst".

Osbel Suárez

uzyskał tytuł BFA historii sztuki na Uniwersytecie w Hawanie. Mieszka i pracuje w Madrycie. W latach 1999-2008 był kuratorem i koordynatorem wystaw w Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía. Wśród wystaw, których był kuratorem są m.in. „La pasión por el libro” (MNCARS i Staatsbibliothek, Berlin, 2002), retrospektywa Jessego Fernándeza (MNCARS, 2003) i „Lo[s] cinético[s]” (MNCARS, 2007 i Tomie Ohtake Institute, 2008). Ta ostatnia, wyróżniona nagrodą krytyków przez Sao Paulo Association of Art Critics, skupiała się na sztuce kinetycznej z perspektywy transhistorycznej i broniła latynoamerykańskiego wkładu w dyskurs kinetyczny. W 2009 roku Suárez był kuratorem wystawy „Cruz-Diez. El color sucede” w Museu d'Art Espanyol Contemporani, a w 2011 zainaugurował w fundacji Juan March wystawę „América Fría. La abstracción geométrica en Latinoamérica (1934-1973)”. W 2012 pod jego opieką kuratorską w Museo Nacional de Bellas Artes de La Habana zaprezentowana została znaczna część kolekcji fundacji CIFO. Był kuratorem i autorem wstępów do wystaw takich artystów, jak Julio le Parc, Ana Mercedes Hoyos, Alberto Fabra, Antonio Asís, Francisco Sobrino, Leo Matiz czy Carmen Calvo. Pracuje przy kursach Master of Museology na Uniwersytecie w Granadzie, prowadzi kursy i wykłady w muzeach, na uniwersytetach i w fundacjach w Europie, Stanach Zjednoczonych i Ameryce Łacińskiej, gdzie jest też doradcą w kwestii kolekcji.

Attila Tordai-S.

badacz i redaktor, w latach 1999-2007 prowadził Studio Protokoll, w latach 2001-2003 redaktor pisma „Balkon (Cluj) Contemporary Art Magazine” oraz „IDEA arts society magazine” (2003-2007), inicjator (2010) Stowarzyszenia Protokoll Project/SPAC (Ludowa Szkoła Sztuki Współczesnej). Współzałożyciel i współdyrektor Stowarzyszenia tranzit.ro. 

Andrzej Turowski

jeden z najwybitniejszych polskich historyków sztuki. Specjalizuje się w badaniach historii sztuki nowoczesnej ze szczególnym uwzględnieniem polskiego i rosyjskiego konstruktywizmu. W latach 1964-1984 wykładowca na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Po wyjeździe do Francji pracował jako profesor invité w Ecole d’Architecture de La Villette w Paryżu (1984), następnie na Université Clermont-Ferrand II (od 1985 r.), a w 1990 roku został profesorem tytularnym Université de Bourgogne w Dijon, gdzie do 2000 roku kierował Centre de Recherche Comparative sur les Avant-gardes. Autor ponad 300 rozpraw naukowych oraz tekstów krytyczno-artystycznych, a także kilkunastu książek, z których najważniejsze to: "Konstruktywizm polski" (1981), "Wielka utopia awangardy" (1990); "Budowniczowie świata: z dziejów radykalnego modernizmu w sztuce polskiej" (2000); "Malewicz w Warszawie" (2002)
Kurator wielu wystaw, m.in. "L’Europa dei razionalisti" (Mediolan-Como 1989), "Fin des temps! L’histoire n’est plus" (Toulon 2004), "Jerzy Kujawski" (Poznań-Warszawa 2005-2006), "Pomnikoterapia Krzysztofa Wodiczki" (Warszawa 2006) "Supremus Malewicza" (Warszawa 2007), "Svegliato e sogna" (Wenecja 2009). "Powtórka z teorii widzenia" (Warszawa 2010) oraz "Particolare" (Wenecja 2011). Wspólnie z Ryszardem Stanisławskim przygotował przełomową ekspozycję "Europa, Europa" (Bonn 1994) prezentującą dokonania wschodnioeuropejskiej awangardy.
Laureat Nagrody Artystycznej Fundacji Nowosielskich w Krakowie (2001), doktor honoris causa Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi (2004). W 2013 r. na wniosek Collegium Artium został odznaczony Złotym Medalem Zasłużony Kulturze – Gloria Artis.

Daniel Garza Usabiaga
doktor historii i teorii sztuki na University of Essex (Wielka Brytania), studia postdoktoranckie odbył w Instytucie Badań nad Estetyką na Narodowym Uniwersytecie Autonomicznym Meksyku (UNAM). Autor książki „Mathias Georitz and Emotional Architecture. A Critical Review (1952-1968)” (Meksyk, Vanilla Planifolia, 2011), był kuratorem w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Meksyku oraz głównym kuratorem Museo Universitario del Chopo. Wykłada w państwowej szkole Escuela Nacional de Pintura, Escultura y Grabado "La Esmeralda". Obecnie niezależny kurator i naukowiec, a także dyrektor artystyczny Zona Maco - targów sztuki współczesnej w stolicy Meksyku.

Abigail Winograd

niezależna kuratorka i pisarka. Tytuł doktora historii sztuki uzyskała na University of Texas w Austin za rozprawę “The Trauma of Dislocation and the Development of Abstraction: Renegotiations of Space, Experience, and Identity in the Work of Gertrude Goldschmidt and Mira Schendel”. W latach 2011-2015 pracownik naukowy w MCA Chicago, stypendystka w Hirshhorn Museum and Sculpture garden w Waszyngtonie oraz Blanton Museum of Art w Austin. Autorka tekstów i artykułów publikowanych w magazynach „Bomb”, „Frieze” i Artforum”.

Zobacz także: